Het was op de middelbare school en het zal eind 1980, begin 1981 zijn geweest. Ik zat bij één van de lessen naast Jan van der Kooi. Een Friese jongen die vanwege de scheiding van zijn ouders in Den Haag terecht was gekomen. Jan en ik waren beiden grote liefhebbers van The Police. En we daagden elkaar tijdens de les uit door songtitels van songs van The Police te tekenen en het was dan de taak van de ander de songtitel te raden. Ik deed erg mijn best om een vogeltje in een berg te tekenen. En Jan had al snel door, en hij werd zeker niet geholpen door mijn tekenkunsten, dat het ging om Canary In A Coalmine, een track van het derde album van The Police Zenyatta Mondatta.
Ik was fan van The Police sinds hun tweede album Regatta De Blanc uit 1979. In oktober 1980 trad The Police op in de Grugahalle in Essen, Duitsland. En dat concert werd in het programma Rockpalast live uitgezonden op de Duitse TV.
Ik heb dat concert toentertijd opgenomen van de tv op een cassettebandje. En dat concert heb ik jarenlang vrij regelmatig tot groot genoegen beluisterd.
Enige jaren later, in 1981 als ik het goed heb, was ik met school een paar dagen in Londen. Het album Ghost In The Machine van The Police stond toen op uitkomen of was net uit. En op de dubbeldekkers in Londen prijkte afbeeldingen van de hoes van dat album.
Niemand begreep wat de betekenis was van de drie tekens op de hoes. Er gingen allerlei geruchten en speculaties rond. Pas veel later bleek dat het de gedigitaliseerde uiterlijken van de drie bandleden waren.
Het vijfde album van de band, Synchronicity vond ik wat minder en toen raakte ik ook mijn belangstelling voor The Police een beetje kwijt. Al kocht ik in 1986 nog wel mijn eerste Police cd Every Breath You Take: The Singles.
Eerder deze week zag ik dat er op 26 juli aanstaande een 6 cd super-de-luxe uitvoering van hun album Synchronicity, het vijfde en laatste album van de band, uitkomt. En toen moest ik toch weer even denken aan het filmpje uit 1979 uit een aflevering van het programma Koot & Bie:
Jan en ik bevonden ons als The Police fans dus in prima gezelschap.
Live heb ik The Police nooit gezien. Wel heb ik op North Sea Jazz op 15 juli 1989 een concert van Andy Summers, de gitarist van The Police, gezien. Maar de muziek die hij toen speelde leek in de verste verte niet op The Police. Maar hij toonde wel aan een zeer bedreven gitarist te zijn. The Police was ook niet zo maar een bandje. Muzikaal zit de muziek heel knap in elkaar. En niet alleen is Andy Summers een zeer goede gitarist maar ook Stewart Copeland is een meer dan uitstekend drummer.