Vannacht bereikte mij het nieuws dat Robbie Robertson is overleden. Robertson was tot 1976 de gitarist van The Band waar ik hier en hier al eerder over repte.
Ik mocht Robbie niet zo. Waarschijnlijk volkomen onterecht maar na het lezen van het boek This Wheel’s on Fire
van de drummer / zanger van The Band Levon Helm vond ik Robbie niet meer zo aardig. Volgens Levon had Robbie de overige bandleden min of meer opgelicht door veel van de songs die ze, volgens Helm, samen hadden geschreven voor zichzelf op te eisen en daardoor waren de overige leden van The Band een hoop royalties misgelopen. Maar een verhaal heeft altijd twee kanten en Robbie verklaarde in de film Once Were Brothers dat hij de meeste songs schreef en dat de bandleden dan gezamenlijk aan de arrangementen werkten.
Nu ben ik er altijd heel erg van dat ik een mening over iemand alleen baseer op mijn eigen ervaringen en waarnemingen, maar onbewust nam ik het in deze kwestie toch altijd op voor Levon. En de bewering dat Robbie Robertson er in samenspraak met Martin Scorsese voor had gezorgd dat Richard Manuel, pianist / zanger van The Band, maar heel weinig in beeld komt in de verfilming van The Last Waltz, het afscheidsconcert van The Band, kon ik tenslotte wel persoonlijk waarnemen door de film te bekijken.
En het feit dat The Band na hun afscheidsconcert The Last Waltz, zonder Robbie langer heeft bestaan dan er voor, toont naar mijn mening wel enigszins aan dat de overige vier bandleden het niet heel erg vonden dat Robbie geen deel meer uitmaakte van The Band. En dat doet mij dan weer neigen naar het gelijk van Levon Helm.
Maar over de doden niks dan goeds natuurlijk. En ondanks dat Robbie Robertson niet bekend stond als een hele grote zanger (de geruchten willen dat tijdens The Last Waltz zijn microfoon niet aan stond) vind ik de song Once Were Brothers wel wonderschoon.