Zoon Max speelde vanmiddag tegen Hercules. Ik had nog nooit van de vereniging gehoord maar deze bleek te spelen aan de Vrederustlaan op het terrein van HMSH. En toen we daar vanmiddag kwamen realiseerde ik me dat ik mijn allereerste doelpunt heb gescoord in dit doel op veld 1 van HMSH. 
Ik speelde destijds in de welpen en ieder elftal speelde destijds in een 3-2-5 opstelling. Mijn positie was rechtsbuiten.
Ondanks het 3-2-5 systeem waarmee we het veld in werden gestuurd, schakelden wij al snel over op het befaamde kluitjesvoetbal.
Maar ik deed daar, op advies van mijn vader, niet aan mee en bleef netjes op mijn positie mijn kansen afwachten.
Het was in de tweede helft dat de bal, waarschijnlijk per ongeluk, bij mij kwam. Ik begon aan een rush naar de achterlijn. Door mijn snelheid kon niemand van HMSH mij achterhalen. Toen ik bij de achterlijn kwam in de buurt van de cornervlag besloot ik voor mijn kans te gaan en liep met de bal richting de goal. En omdat de keeper nog steeds op een voorzet rekende terwijl ik al bijna halverwege het doel was had ik de bal voor het intikken.
We wonnen de wedstrijd met 0-1 en er zouden nog vele goals van mijn voeten volgen. Maar deze eerste is me altijd bijgebleven.
Max speelde 3-3 gelijk, heeft niet gescoord maar Quintus D2 speelde fantastisch. Maar stiekem voelde ik me toch even man of the match.
Radio perikelen deel 2
Voor het eerste deel klik je hier.
Omdat Timo en ik niet goed genoeg waren voor Radio Penelope zat er niks anders op dan een eigen radiozender op te starten. maar om met Shakatak te spreken: dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan.
Nu kwam ik in die tijd (1982-1983) vaak bij Radio Modern in winkelcentrum De Stede:
en daar kwam ik regelmatig wat jongens tegen die ook geïnteresseerd waren in radio. Een van de heren, André, zie ik zo af en toe nog wel eens, de ander, Fred de Jong, ben ik al jaren uit het oog verloren. maar Fred is wel degene die voor een groot deel heeft bigedragen aan het opstarten van mijn radio “carrière”. Fred heeft destijds gezorgd voor een zender waarvan ik geen idee heb hoe hij er aan was gekomen en, heel belangrijk vonden we destijds, een jinglepakket. De legende wil dat hij dit pakket had ontvreemd van een Belgisch radiostation Radio Genmini. We hebben toen dus niet zelf een naam verzonnen voor ons radiostation maar deze werd ingegeven door het jinglepakket dat we hadden: de Haagse piraat Radio Gemini was geboren. Omdat het uitzenden in de vrije ether illegaal was, leek het ons beter om gebruik te maken van schuilnamen. Na enige strubbelingen waren o.a. de volgende DJ’s te horen: Jerry Rush, Fred van Oud, André den Hartog en Carlo Bianco.
Wordt vervolgd.
Wie A zegt
Ik heb nieuws. Redelijk groot nieuws. Maar ik zit in een spagaat, een dilemma. Want ik twijfel of ik het nieuws al bekend moet maken. Want echt 100% definitief zeker is het nog niet. Wel voor 95% of zelfs 99% of meer. Maar stel je voor dat het toch niet door gaat. Dan heb ik een boel mensen blij gemaakt met een dode mus. En dat wil ik natuurlijk niet op mijn geweten hebben.
Wat te doen? Het nieuws bekend maken? Nee, ik wacht nog even. Een tipje oplichten van de sluier kan wel: het heeft te maken met een oude hobby van mezelf. En ik ga het samen doen met een goede vriend. En daar laat ik het voor nu bij. Maar hou mijn website in de gaten want binnenkort heb ik groot nieuws.
Motto: wie A zegt moet noooooit B zeggen.
Tandarts
Kijk, dit ziet er natuurlijk best lieflijk uit. Maar schijn bedriegt want dat is alleen maar de buitenkant. Binnen zit namelijk de tandarts en de mondhygiëniste. De tandarts, daar kan je je nog wel tegen wapenen. Je weet van tevoren wat er gaat gebeuren en uit ervaring weet ik dan meestal wel wat de pijnportie is en hoe lang het gaat duren. Bovendien vertelt mijn tandarts altijd precies waar in het stadium van de behandeling ik me bevind en kan ik zo een beetje inschatten hoe lange ellende ik nog voor de boeg heb. En daarnaast hebben we natuurlijk ook de verdoving die toch een boel pijn wegneemt.
Ik heb bij de tandarts de reguliere tweejaarlijkse controle maar daarnaast heb ik dan ook altijd nog even een controle van de mondhygiëniste. En dat is vele malen erger dan de tandarts. Dat geniepige prikken in je tandvlees, dat reinigen tussen je tanden in, dat zandstralen van je kiezen. Dat doet me toch een pijn. Het is een prachtige vrouw hoor de mondhygiëniste en ze komt altijd lekker dicht tegen me aan, maar de martelingen die ze me doet doorstaan zijn verre van plezant. Maar ik ben er weer voor een half jaar af gelukkig. En ik mag weer alles eten. Ook dat.