Favoriete albums (1) – Eagles

Ik werd zowaar getagged (schrijf ik dat zo?) op Facebook:

Ik heb de uitnodiging van Annette Hüsken aangenomen om 10 albums te posten waar ik van hou – één album per dag. Geen uitleg, geen recensies – alleen de covers/hoezen. Elke dag zal ik een Facebookvriend of -vriendin vragen om ook de uitnodiging aan te gaan. Vandaag, dag 7 nomineer ik Maurice Hayes
Succes!

Uiteraard neem ik de van uitnodiging van Robert Hüsken aan. Het is niet de bedoeling om een heel epistel te schrijven op Facebook met de reden van de keuze maar omdat ik bij sommige albums nog wel een wellicht leuk om te lezen achtergrondverhaal heb, plaats ik die verhalen maar hier op mijn website.

Mijn moeder was thuis met vijf kinderen. De oudste en de jongste waren jongens. De jongste, Leo, hij leeft helaas niet meer, was het enfant terrible van de familie. Maar hij was destijds, we praten over begin 1976, ik was 10 jaar, mijn held. Vlotte gozer, vlotte babbel, prachtige Puma gymschoenen (wit met een rode streep), mooie auto (een Alfa Romeo Guiletta met zo’n mooie deuk (geen schade) in de achterklep), erg populair bij de vrouwen en altijd prachtige verhalen. Een beetje zoals ik nu ben zeg maar.

Alfa Romeo Guiletta

Zoals gezegd was ik 10 jaar en mijn muziekverzameling bestond uit Abba, Chicago en Rod McKuen. Allemaal uit de Top 40. Leo kwam op een gegeven moment bij ons thuis en had de LP Hotel California van de Eagles bij zich. Hij gaf hoog op over het album en ik was dus ook meteen geïnteresseerd. Of ik de LP nu van hem kreeg of dat ik deze zelf heb gekocht na enkele dagen oude kranten ophalen om aan het geld te komen, weet ik niet meer. Maar op de één of andere manier kwam het album op mijn, van mijn opa, inderdaad: de vader van Leo, gekregen platenspeler terecht. En ik heb het album grijs gedraaid. Dat kon toen nog. CD’s zijn daarom ook grijs heb ik wel eens gehoord.

Hotel California was mijn eerste kennismaking met “echte” muziek. Vooral de muziek, maar ook hoe de mannen van de Eagles me aankeken vanaf de foto binnenin de uitklaphoes. En, altijd fijn om mee te zingen, de tekst op de binnenkant van de titletrack was ook meer dan welkom. On a dark desert highway…

Ik begreep geen kont van de tekst (wat in vredesnaam is colitas? Ik weet het nog steeds niet). Maar mede daardoor had de LP iets geheimzinnigs wat ik zeer intrigerend vond.

Nog steeds vind ik het album geweldig en blijft het titelnummer mijn #1 voor de Top 2000. Twee keer heb ik de band live gezien: 17 juli 1996 en 4 juni 2006:

En ik herinner me dat ik bij beide concerten even dacht aan de veel te vroeg overleden oom Leo: bedankt dat je me destijds hebt geintroduceerd in de wereld van de “echte” muziek.