Voetbal

Een tijd geleden heb ik al een klein inzicht in mijn voetbalcarrière gegeven. Ik heb vrijwel mijn hele leven met meer of mindere belangstelling het voetbal gevolgd. Mijn eerste kennismaking met deze edele sport stamt als ik het goed heb uit 1972 toen mijn vader me meenam naar de wedstrijd ADO-Ajax in het Zuiderpark. En als mijn geheugen me niet in de steek laat qua jaartal, betekent dat dus dat ik getuige was van een legendarisch doelpunt van de al even legendarische Johan Cruyff:

De belangstelling voor voetbal is me dus meegegeven door mijn vader die het zelf tot het tweede elftal van Laakwartier heeft geschopt met af en toe een invalbeurt bij het 1e elftal. Via het werk kende mijn vader de penningmeester van een andere Haagsche voetbalvereniging Spoorwijk.Spoorwijk speelde destijds op twee velden op sportpark Escamp I dat schuin aan de overkant van het huis waar ik woonde lag.

Toen ik lid werd van Spoorwijk kwam ik in de welpen terecht. Dat is de leeftijdsklassen die nu de F wordt genoemd als ik het goed heb. Ik zal dus een jaar of 7 of 8 zijn geweest. Spoorwijk had destijds twee welpen elftallen.  Ik begon zoals iedereen in de welpen @ maar na enige tijd mocht ik in welpen 1 spelen. In alle bescheidenheid: ik was goed genoeg om in het eerste mee te kunnen. Vandaar de overstap.

In die tijd werd er nog gevoetbald in een 3-2-5 formatie. Drie verdedigers, twee middenvelders en vijf aanvallers. De aanval bestond uit een linksbuiten, linksbinnen, spits, rechtsbinnen en rechtsbuiten. Mijn positie was rechtsbuiten. Ik had een vloeiende passeerbeweging (altijd buitenom) en een goede voorzet.

Maar ik voetbalde wel in de welpen en dat betekende dat we met een 3-2-5 opstelling vol goede moed de wedstrijd ingingen maar al snel in iedere wedstrijd werd dat omgezet naar een systeem dat alom bekend stond als kluitjesvoetbal: met het hele elftal achter de bal aanrennen.

Mijn vader, die met mij mee ging naar iedere wedstrijd, nam me, na dat een paar weken aangezien te hebben, apart. Hij zei:”Jij bent rechtsbuiten en dat betekent niet dat je over het hele veld achter de bal aan moet lopen maar dat je, als jouw team de bal niet heeft, bij de middenlijn wacht tot jouw team balbezit krijgt, en als jij dan de bal krijgt toegespeeld, naar de achterlijn loopt en een voorzet geeft.

Omdat ik de voetbalkennis van mijn vader hoger inschatte dan van onze coach (toen nog, waarschijnlijk naar Duits voorbeeld, leider genoemd). En zo geschiedde. Als ons team de bal niet had, wachtte ik bij de middenlijn tot mijn team de bal had en bood me dan aan. Ik kreeg dan vrijwel altijd de bal omdat ik natuurlijk helemaal vrij stond omdat mijn directe tegenstander zich nog wel bezig hield met het kluitjesvoetbal. En dat resulteerde op een gegeven moment in mijn allereerste doelpunt.

Omdat mijn teamgenoten ook niet gek waren en doorkregen dat kluitjesvoetbal niet de weg was naar succes waren we op een gegeven moment zo ver dat iedereen zich netjes aan zijn positie hield. Na twee jaar in welpen maakten we de overstap naar de pupillen. En ik moet zeggen dat we redelijk succesvol waren. Er was zelfs een seizoen dat we ongeslagen waren. We werden toen, samen met ADO pupillen 1, kampioen. En ADO was destijds ook al de opleidingsclub voor ADO Den Haag en dat betekende dat de jeugdelftallen ook een behoorlijke kwaliteit hadden en wij, Spoorwijk pupillen 1, speelde toch maar mooi in de hoogste klasse van de Haagsche jeugd.

De kleedkamers bij Spoorwijk

In het tweede jaar van de pupillen begon mijn aandacht voor het voetbal iets te tanen. Ik vond schaatsen op de Uithof en ijshockey een stuk interessanter. En dat had tot gevolg dat ik op woensdagmiddag wel eens een training oversloeg bij Spoorwijk. En de regel was dat als je niet meer kwam trainen, je werd teruggezet van pupillen 1 naar pupillen 2. En zo geschiedde toen ik een tijd helemaal niet meer kwam trainen. In pupillen 2 was het niet heel leuk om te voetballen. Er speelde bijvoorbeeld een jongen in het elftal die niet wist wat buitenspel was. En dat resulteerde regelmatig dat een aanval, na een weergaloze actie van mij, werd afgefloten vanwege zijn buitenspel. En dat nam het laatste rijtje plezier bij mij weg en ik ging van voetbal af.

Wordt vervolgd.

H.V.V. Spoorwijk: links de kantine; rechts de kleedkamers
H.V.V. Spoorwijk: links het hoofdveld en rechts veld 2.

Foto’s zijn uit 2005 vlak nadat bekend was geworden dat H.V.V. Spoorwijk failliet was gegaan.

Concert Tickets 2000

Ik was in 1999 zodanig onder de indruk van Elvis The Concert, dat ik op donderdag 9 maart dezelfde show in het Rotterdamse AHOY nog een keer bijwoonde.

In 2000 werd het Europees kampioenschap voetbal in Nederland gehouden. In 1999 kon je je inschrijven voor kaartjes voor de diverse wedstrijden. Destijds was oranje enorm populair. Dat kwam o.a. omdat we toen nog dachten dat “we”, na 1988, best nog wel eens een groot toernooi konden winnen.

Op het moment dat ik me inschreef voor kaartjes voor de wedstrijden, dacht ik dat dat volkomen tevergeefs was. Ik had niet verwacht dat ik ingeloot zou worden voor kaartjes voor een wedstrijd. Groot was dus mijn verbazing dat ik voor Nederland – Tsjechië en voor Nederland – Frankrijk kaartjes had. Beide wedstrijden werden gespeeld in de A’dam Arena.

Van Tsjechië won het Nederlands Elftal met 1-0. Klik hier voor een beeldverslag.

Tegen Frankrijk werd het 3-2 voor Nederland.

Als je nog wat doelpunten wilt zien, en er zitten hele mooie bij:

IJshockey

Toen ik een jaar of 10 was, ging ik met een vriendje minimaal één keer in de week schaatsen in De Uithof. De Uithof was toen nog alleen een schaatscentrum met een 400. meter buitenbaan en binnen een ijshockeybaan. En er was een winkel (Ooms volgens mij) waar je  kon verlekkeren aan ijshockey-artikelen. Want wij waren destijds wel van het ijshockey en niet van het langebaanschaatsen. We schaatsten dan ook op ijshockeyschaatsen en op de binnenbaan en niet op Noren. Noren die wij trouwens saté-prikkers noemden.

Het was ook in die tijd  (rond 1975) dat de ijshockeyploeg van Hys Intervam furore maakte op de Uithof. Ik kan me herinneren dat ik destijds ook wat wedstrijden heb bezocht van dit team. Wat ook bijdroeg aan mijn ijshockey voorliefde was het feit dat in het flat tegenover het onze een vriendje woonde dat op ijshockey zat. Hij leende me een magazine (volgens mij van CCM of Bauer of een ander ijshockey-merk) waarin allerlei ijshockey uitrusting onderdelen stonden. Zo’n ijshockey uitrusting kostte wel Hfl. 1.000,00 en dat maakte ook behoorlijk indruk.

Verder woonde twee huizen verder op onze galerij Paul Rusche. Hij speelde in het eerste team van Hys Intervam en was een gerenommeerde ijshockeyspeler.

Paul Rusche
Klik voor groter

Ik weet nog dat ik op een gegeven moment langs de auto liep van Paul. Hij had volgens mij toen een groene Toyota. En daar zag ik een hele mooie ijshockey stick in liggen. Niet zo’n simpele houtkleurige maar eentje met witte lak en blauwe letters. Prachtig! Op dat moment kwam Paul toevallig net aanlopen en vroeg wat ik zag. Toen ik zei dat ik die stick heel mooi vond, haalde Paul de stick uit zijn auto en gaf deze aan mij. Die stick heeft nog een tijd bij mij in mijn kamertje aan de muur gehangen.

Hoe het kwam weet ik niet meer maar op een gegeven moment was het schaatsen en het bezoeken van ijshockeywedstrijden afgelopen. Ik verloor de interesse of andere zaken vond ik interessanter. Totdat we een aantal jaar geleden met de het voetbalteam van mijn zoon Max een keer gratis naar ijshockey konden.  En in 2015 kregen we die kans nogmaals.

Max en ik merkten dat we dat ijshockey toch wel erg leuk vonden. En na een paar losse wedstrijden bezocht te hebben, besloten we een seizoenkaart aan te schaffen om zo alle wedstrijden van UltimAir Hijs Hokij bij te kunnen wonen. Het eerste seizoen zaten we op de tribune met vrije zitplaatsen en sinds een jaar of drie daar tegenover met vaste plaatsen in vak B/C achter de bank van de tegenstander.

In het begin vonden we het alleen maar leuk om naar ijshockey te gaan maar nu we al wat langer gaan merk je toch dat je een binding krijgt met het team en ik betrap me er nu dan ook op dat ik hard juich als Hys scoort.

Maar het is qua ijshockey niet gebleven bij het bezoeken van de wedstrijden van Hijs. Sinds een paar dagen hebben Max en ik ook een abonnement op NHL.tv. En nu kunnen we alle wedstrijden van de Amerikaans / Canadese NHL competitie kijken en ook dat is een genot. De wedstrijden zijn wel vrijwel allemaal ‘s nachts maar NHL.tv biedt gelukkig ook de mogelijkheid om de wedstrijden terug te kijken op een voor ons wat gunstiger, zelf gekozen tijdstip. En mijn favoriete teams in de NHL zijn de Vegas Golden Knights (vanwege onze vakantie naar Las Vegas in 2022), de Florida Panthers (vanwege een aantal vakanties naar Florida) en de Nashville Predators (vanwege mijn vakantie naar Nashville in 2023).

Tot een paar jaar geleden was het allemaal voetbal wat de klok sloeg bij mij maar sinds enige jaren is het dus Amerikaans voetbal en ijshockey.

Concert Tickets (1997) Deel 3

Woensdag 7 mei was ik op Het Kasteel in Spangen oftewel het stadion van voetbalclub Sparta in Rotterdam. Ik was daar voor de wedstrijd Sparta-PSV. Eindstand 1-3.

Tien dagen later, op zaterdag 17 mei, zag ik PSV wederom spelen. Dit keer in Eindhoven tegen FC Utrecht met dit wonderschone doelpunt van Luc Nilis.

Zoals je op het kaartje kan zien, zat ik op de eerste rij op de zuid tribune. En ik vermoed dat Luc mij zag zitten nadat hij had gescoord want hij kwam recht op mij aflopen. Ik was inmiddels, als ik me goed herinner, in mijn grote enthousiasme wegens het doelpunt van de Belg, van mijn zitplaats naar het hek toegerend en kon Luc bijna aanraken. Een moment dat ik, en waarschijnlijk Luc ook, nooit zal vergeten.

PSV draaide dat seizoen, mede namens mijn aanmoedigingen, erg goed en kon in de wedstrijd tegen Willem II op zondag 25 mei kampioen worden. En daar moest ik natuurlijk bij zijn.

1997 was voor wat betreft de tickets voornamelijk een sportjaar. Maar uiteraard mocht ook dit jaar North Sea Jazz niet overgeslagen worden. Zondag 13 juli was ik er weer bij.

Dat jaar heb ik o.a. Lee Ritenour en Herb Alpert gezien. Al was Herb Alpert lang niet zo’n succes als in 1996. Het Tuinpaviljoen, waar Herb optrad, was bij lange na niet vol en ik vermoed dat Herb naar aanleiding daarvan heeft besloten daarna nooit meer naar Nederland te komen.

Ook heb ik tijdens NSJ Herbie Hancock om 21:00 uur gezien in de PWA zaal met een schitterend optreden naar aanleiding van zijn album The New Standard waarop hij jazz uitvoeringen ten gehore brengt van diverse pop-klassiekers. Dit is de song Thieves In The Temple van Prince.