Concert tickets (1994)

De eerste keer dat ik hoorde van Kenny G was toen in 1984 de maxisingle kocht van zijn song Hi, How Ya Doin’?

De tweede maxiingle die ik van Kenneth Bruce Gorelick, zoals hij volluit heet, kocht was Songbird. In die tijd waren we met een paar fanatieke hobbyisten een radiostation begonnen dat luisterde naar de naam Kiss FM. Er werd uitgezonden op zondag en ieder uur begonnen we met dezelfde plaat maar wel iedere week een andere. En we noemden dat, als ik me goed herinner, de Kiss FM. Future Shot. Ja, je moet er maar opkomen. En de allereerste Kiss FM. Future Shot in de geschiedenis van de Nederlandse piratenradio was, inderdaad, Songbird van Kenny G.

Op dinsdag 15 maart gaf Kenny G een concert in de Prins Willem Alexander zaal van het Nederlands Congresgebouw en zat ik, volgens het kaartje, op stoel 26 op de vierde rij. Als ik me goed herinner ben ik met mijn moeder naar dat concert geweest. Ik heb geen setlist gevonden.

Op zaterdag 9 juli van dat jaar had ik een dilemma: ik had, samen met Marcel, weer kaarten gekocht voor North Sea Jazz (NSJ). Maar het was ook de avond dat het Nederlands Elftal zijn wedstrijd speelde tegen Brazilë tijdens het WK voetbal in de Verenigde Staten. En zoals eerder gemeld, was ik in die tijd groot fan van Romario en die speelde in het Braziliaanse Elftal en dus wilde ik die wedstrijd dolgraag zien. Marcel en ik kwamen tot het volgende compromis: we gingen eerst naar NSJ en bezochten daar o.a. het optreden van Stanley Clarke / Al Di Meola / Jean Luc Ponty, The Rite Of Strings in het Tuinpaviljoen. Daarna liepen we, na een pas te hebben laten maken waarmee we later weer bij NSJ naar binnen konden, naar de hoek van de Jacob Gillestraat en de Van Loostraat alwaar we in café Cheers Brazilië met 3-2 zagen winnen van Nederland. Ik was destijds in het café de enige die hoopte dat Brazilië zou winnen dus ik werd ietwat vreemd aangekeken toen ik heel hard juichte toen Branco de winnende treffer achter keeper de Goey knalde.

Na de wedstrijd liepen Marcel en ik weer terug naar het Nederlands Congresgebouw om aldaar te genieten van o.a. Wynton Marsalis die met zijn septet een ode bracht aan Thelonious Monk.

Om het wereldkampioenschap van Romario toch enigszins mee te kunnen vieren, bezocht ik op 6 augustus de voetbalwedstrijd PSV-Barcelona. Alleen lag Romario op die dag zeer waarschijnlijk op het strand van Ipanema want volgens deze gegevens was hij er niet bij.

Al eerder maakte ik melding van goede vriend Ed en de Gipsy Kings. Als ik me goed herinner was ik o.a. met deze Ed op dinsdag 29 november bij het concert van de Gipsy Kings.Geen set list gevonden.

Curry & van Inkel

Ik zal niet ontkennen dat ik op sommige vlakken achter (de feiten aan) loop. Zo heb ik al jaren Spotify maar gebruikte ik dat, behalve rond de Kerst, nooit. Zoon Max is wel een fervent gebruiker. Maar sinds kort hebben we een Premium Duo account dus ik kan nu ook los zonder Max in de weg te zitten. De reden is dat ik nu toch ook de voordelen wel zie van deze dienst en er steeds meer nieuwe muziek op ga beluisteren. En zo liep ik ook tegen het fenomeen podcast aan. En ik ben nu geabonneerd (heet dat zo?) op twee podcasts. Dat wil zeggen ik luister regelmatig. Nummer 1 is de Dik Voor Mekaar Show  met oude afleveringen van deze destijds zaterdagmiddag een half uurtje tijdens Lost Vast  uitgezonden show. En nummer twee is de Curry en van Inkel podcast waarin Jeroen van Inkel terugblikt en daarna ook een gedeelte uit een van de shows ten gehore brengt. Curry en van Inkel was een destijds een, zeker op het gebied van duopresentatie, baanbrekend en vernieuwend radioprogramma dat drie jaar lang iedere vrijdagavond op radio Veronica werd uitgezonden.

Zoals gezegd beluister ik beide podcasts via Spotify maar deze zijn ongetwijfeld ook elders te vinden.

Favoriete albums (4) – Herb Alpert

Zoals eerder gemeld, is mij verzocht op Facebook om 10 albums te plaatsen waar ik van hou. Hier op mijn website plaats ik de achterliggende verhalen.

Voordat ik Amphion wekelijks bezocht, kwam ik vaak in discotheek de Marathon. Het zal in 1984 zijn geweest dat ik daar op een avond met mijn voormalige, en ook al veel te jong overleden, buurjongen Ron stond te kletsen toen we een wat aparte plaat hoorden. Veel trompetgeschal maar wel een lekkere beat. Navraag leerde dat het om het nummer Bullish ging van Herb Alpert.

Naar bleek had nog nooit iemand van Herb Albert (zoals de naam toen de ronde deed) gehoord. Voor mij lag dat anders. Mijn vader had een LP van Herb Alpert. Dat was Rise uit 1979 met daarop o.a. het nummer 1980 dat door ieder zichzelf niet respecterend radioprogramma wel eens als tune is gebruikt.

Omdat ik destijds nog niet heel veel geld te makke had of omdat het allemaal opging aan stappen, had ik geen geld om het album Bullish van Herb Alpert aan te schaffen. Na enig aandringen bij mijn vader (Dit album moet je kopen!), kwam de LP uiteindelijk toch in huize Hayes in de platenverzameling. En aangezien ik het een goede LP vond ben ik Alpert, die inmiddels 85 is, blijven volgen. Dat leidde o.a. tot de aanschaf van het album Keep Your Eye On Me in 1987 waarop Janet Jackson en Jam & Lewis een rol speelden en mijn favoriete Herb Alpert album Second Wind in 1996.

Omdat Herb toch beschouwd mag worden als een van mijn helden, was ik zeer verheugd dat hij samen met de Jeff Lorber Group een concert zou geven op het North Sea Jazz Festival in (toen nog) Den Haag. Ik stond dan ook helemaal vooraan in het afgeladen tuinpaviljoen op zaterdag 13 juli 1996 om even voor 21:30. Een onvergetelijke gebeurtenis voltrok zich die avond vlak voor mijn neus.

Het jaar daarop kwam Herb weer naar North Sea Jazz. Op zondag 13 juli. En weer was ik er bij in het Tuinpaviljoen. Deze keer alleen niet afgeladen. Verre van zelfs. Erg jammer en waarschijnlijk de reden dat Herb daarna nooit meer in Nederland is geweest.

Foto

Gisteren kwam ineens deze foto naar boven uit een lade:

Ik heb de foto geplaatst op de Facebook pagina van Radio Stad Den Haag met het volgende verhaaltje er bij:

Als ik me goed herinner is deze foto eind 1989 genomen in de Radio Stad Studio aan de Leyweg voor bij een interview dat Paul Metz met Rick Romijn en mijzelf had voor een blad van Radio Stad (was geen Beatbox volgens mij) naar aanleiding van onze succesvolle Nederlandstalige rap ’t Is Nogal Wat.

Rick Romijn en ik hadden deze rap in eerste instantie gemaakt voor een programma op Radio Stad Den Haag dat we een keertje ’s avonds tussen 11 en 2 samen presenteerden vanaf de Leyweg. Na vele, vele enthousiaste reacties hebben we destijds als DJ Ricky en Skinny Hayes op verzoek van DJ Eric Blansjaar ook nog een speciale versie van de rap gemaakt over discotheek Amphion dat uiteindelijk resulteerde in een optreden voor een uitzinnige menigte in datzelfde Amphion (foto’s zijn op verzoek beschikbaar).

Ook zijn Rick en ik destijds nog op gesprek geweest bij een echte producer die serieuze plannen had voor een plaat en optredens inclusief danseressen. Maar omdat Rick en ik in die tijd niemand serieus namen (met uitzondering van enkele bloedmooie vrouwen dan) en dus ook deze producer niet, is dat destijds bij mooie plannen gebleven.

Er is nog wel even sprake geweest van een opvolgsingle. Dat werd een slow-rap rondom de volgende tekst:
“En weet je, dat is het leuke,
Al die meiden willen met ons……….
op de foto”.

Maar omdat Rick en ik nooit lang stil bleven staan bij zaken, was de Nederlandstalige rap voor ons op dat moment al weer een gepasseerd station en verlegden we onze aandacht naar andere, vernieuwende zaken. Zoals wellicht bekend heeft de Nederlandstalige rap later nog wel een enorme vlucht genomen. Maar onthou dus dat ook die stroming uiteindelijk in Den Haag is begonnen. In 1989 in de Studio van Radio Stad Den Haag om precies te zijn.

Op de foto: links DJ Ricky; rechts Skinny Hayes.

En enkele seconden later kreeg ik een vriendschapsverzoek van diezelfde Eric Blansjaar. Leuke dingen zijn dat.