Het zal ergens in 1977 zijn geweest. Ik bezocht vrijwel wekelijks, en misschien nog wel frequenter, de diverse platenzaken in de buurt. Of eigenlijk moet ik zeggen “winkels die platen verkochten”. Het waren namelijk lang niet allemaal echte platenzaken. In de Rade zat een echte platenzaak en in de Stede (Fred Jasper?) maar er waren ook winkels die niet als officiele platenzaken door het leven gingen omdat vinyl niet hun core business was zoals dat zo mooi heet. Denk dan aan Radio Modern en de Vendet. Daar werd veel meer verkocht dan alleen vinyl.

En wat deed ik daar dan? Eigenlijk twee dingen: kijken of er nieuwe LP’s waren verschenen en kijken of er LP’s of singletjes in de aanbieding waren. Zo veel geld had ik niet dus ik moest het voornamelijk hebben van de aanbiedingen. Nadeel van aanbiedingen was wel dat de hoezen vaak beschadigd waren. Ik kan me herinneren dat er uit LP hoezen regelmatig een klein stukje werd geknipt. Ik dacht altijd dat dat was om de aanschaffer te pesten: je kan de LP wel kopen maar omdat je niet het volle pond betaalt, beschadigen we de hoes. Die gedachte.

Tijdens één van mijn bezoeken aan, ik meen de Vendet, zag ik ineens een hoes van een nieuwe LP:

En ik was meteen “verliefd” op de hoes. Een geel, soort behangpapier was gebruikt om de hoes te fabriceren. Er zaten maar liefst drie LP’s in. En normaal als een album drie LP’s behelst, was de hoes meer dan alleen maar een voor en achterkant waar de LP’s ingeschoven konden worden. Dan had je op z’n minst een kleurige uitklaphoes met songteksten en mooie foto’s. Maar zo niet bij dit album. En wat me nu zo aantrok in dit album weet ik niet maar ik zou en moest dit album hebben. De muziek die er op stond zei me weinig. Ik kende alleen Neil Diamond (“Love At The Greek” had ik in mijn verzameling) en de naam Bob Dylan zei me ook wel wat. maar alle andere artiesten die mee deden op het album, kende ik niet. Ook The Band had ik nooit van gehoord.

Maar wat nu? Ik wilde deze 3 LP hebben maar ik had het geld (ik meen Hfl. 33,95 als ik me goed herinner) bij lange na niet. En wat deden we destijds in het geval van geld-schaarste? Oud papier ophalen. En zo geschiedde. Een week of wat later had ik het geld bij elkaar gespaard en kocht ik The Last Waltz van The Band.

Nu, ruim veertig jaar later, luister ik nog regelmatig naar het concert. Ik heb inmiddels de film gezien, enkele boeken gelezen van bandleden van The Band, documentaires bekeken en inmiddels diverse versies van The Last Waltz in mijn verzameling. Het verhaal van The Band is prachtig en triest, drie van de vijf bandleden leven niet meer, tegelijk en de muziek blijft legendarisch mooi. Misschien vreemd om een LP te kopen omdat de hoes je intrigeert maar ik ben blij dat ik dat destijds gedaan heb en ik ben nog veel blijer dat ik de muziek die op het album staat meteen mooi vond want stel je voor dat ik de muziek niks had gevonden. Dan had ik de hoes met de drie LP’s misschien wel tussen het oude behang gegooid.

Vandaag de ge-pre-orderde Sonos Roam ontvangen. Een kek apparaat met een meer dan verrassend goed geluid. En het feit dat de Roam draagbaar en waterdicht is, is zeker een toegevoegde waarde.  Lekker in bad met de Roam op de rand en als je ‘m dan per ongeluk omstoot en deze onder het badschuim verdwijnt, blijft de Roam gewoon werken. De Sonos One SL die eerst boven stond is nu naar beneden verhuisd en zorgt met zijn vier broertjes aldaar voor een prachtig geluid.

Zoals eerder gemeld, is mij verzocht op Facebook om 10 albums te plaatsen waar ik van hou. Hier op mijn website plaats ik de achterliggende verhalen.

Het was begin 1977. Zoals eerder gemeld, zat ik in mijn periode dat ik van iedere band / zanger(es) één album kocht. De 3 LP set The Last Waltz van The Band had ik al een paar keer zien staan bij de verschillende lokaties waar ik mijn platen kocht: de Vendet in de Stede, Fred Jasper op de Leyweg en een platenwinkel waarvan ik de naam niet meer weet in De Rade. Ik had nog nooit van The Band gehoord. De enige artiest die meedeed aan het afscheidsconcert uit 1976, van deze groep met een voor een band zeer knap gevonden naam, die ik kende was Neil Diamond en ook de naam Bob Dylan kwam me wel bekend voor. Maar de hoes intrigeerde me enorm. Een zeer eenvoudige, grote hoes met drie vinyl schijven er in. Geen fancy klaphoes vol foto’s. Een gele, beetje vieze kleur had de hoes en er was slechts een gouden opdruk met de naam van het album en een vage foto van, had ik zo’n vermoeden, The Band. Wat het ‘m deed was het papier waar de hoes van was gemaakt: het leek wel behang. Het voelde sterk en geribbeld aan. Zo’n hoes had ik nog nooit in mijn handen gehad. Ik moest de LP hebben. Maar omdat het maar liefst drie LP’s waren, was de prijs navenant hoog. Ik meen bijna dertig gulden. Dus dat werd oud papier ophalen in de buurt tot ik het geld bij elkaar had. En toen naar de Vendet om The Last Waltz aan te schaffen. En van die aankoop heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt gekregen. Ik vond de muziek fantastisch. Eerlijk is eerlijk: dat duurde wel een paar keer draaien. Maar het album werd met iedere keer beluisteren beter. En ik leerde weer wat voor mij nieuwe artiesten kennen: Dr. John, Neil Young, Joni Mitchell en Van Morrison om er maar een paar te noemen. Later dat jaar heb ik in de bioscoop de film van het afscheidsconcert van The Band gezien en inmiddels heb ik vier cd sets met verschillende uitvoeringen van het concert, de DVD en een paar boeken over The Band, een icoon in de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Zij hielden er in 1976 mee op. Voor mij was het het begin van een prachtige ontdekkingsreis langs heerlijke muziek.

Zoals eerder gemeld, is mij verzocht op Facebook om 10 albums te plaatsen waar ik van hou. Hier op mijn website plaats ik de achterliggende verhalen.

Het was in dezelfde periode als Tussen Happen En Stappen dat ik in dezelfde radiostudio op maandagavond drie uur non stop muziek opnam voor de nachtelijke uitzendingen van het radiostation. Ik had de tijd tot 23:00 uur omdat dan de live uitzending begon van een van de andere radiostations (in dit geval Hofstad Radio) op het tweede kanaal van Lokatel. De twee DJ’s van Hofstad maakten een twee uur durend programma met fusion muziek. En daar had ik nog nooit van gehoord. Omdat ik altijd even bleef hangen tijdens hun show, leerde ik wat fusion was.

En omdat wat ik hoorde tijdens hun programma, mij niet verkeerd in de oren klonk vroeg ik aan de DJ’s om een lijstje met wat fusion bands en artiesten. En met dat lijstje met daarop o.a. Al Di Meola, Steps Ahead, David Benoit, Lee Ritenour, Pat Metheny, The Rippingtons en nog wat anderen, toog ik naar de cd uitleenwinkel aan, ik dacht, de Vondelstraat 246. En daar vond ik een hoop cd’s van de bands die op het lijstje stonden. Eén van de cd’s die ik daar heb geleend en, ik zal het maar eerlijk zeggen, heb opgenomen op mijn Sony minidiscrecorder

was het album Harlequin van Dave Grusin en Lee Ritenour. Een heerlijk album met daarop o.a. het legendarisch mooie Depois Dos Temporais, gezongen door de Braziliaan Ivan Lins.

Zoals eerder gemeld, is mij verzocht op Facebook om 10 albums te plaatsen waar ik van hou. Hier op mijn website plaats ik de achterliggende verhalen.

Het was in april of mei 1977. In die tijd kocht ik van zangers, zangeressen en bands steeds 1 LP om zo een gevarieerde verzameling op te bouwen. Zo kocht ik in die tijd bijvoorbeeld het dubbelalbum Elvis Forever. En dat veranderde mijn strategie: ik vond Elvis zo goed dat ik vanaf dat moment een hele tijd alleen nog maar LP’s van Elvis kocht. Ik groeide uit tot een echte Elvis fan: ik werd lid van de fanclub en ben zelfs naar Memphis geweest om Elvis gerelateerde locaties te bezoeken. Niet veel mensen weten dit. Misschien ook omdat ik nooit in een wit Elvis pak rondliep. Iets wat over het algemeeen wel wordt verwacht van Elvis fans. Iemand die wel op de hoogte is, is Robert Hüsken, die mij uitnodigde voor het Facebook favoriete album verhaal. De reden is dat Robert destijds een goede vriend en mede Elvis fan was (is?). Samen met Robert en een andere goede vriend Nico, kwamen we regelmatig bijeen in de Hertenrade bij Robert thuis

alwaar we al luisterend naar Elvis platen de songteksten op kladblaadjes schreven waarna we deze netjes uittypten op de schrijfmachine van, ik meen, de moeder van Robert.

Ik weet nog dat we veel moeite hadden met de tekst te achterhalen van het titelnummer van het Elvis album Promised Land. Het is een snel nummer met een zo mogelijk nog snellere tekst die moeilijk te ontcijferen was met, destijds alleen lagere school. Promised Land is tot op de dag van vandaag mijn favoriete Elvis album. En dat wil wat zeggen getuige de ruim 400 cd’s die ik heb van Elvis.

Zoals eerder gemeld, is mij verzocht op Facebook om 10 albums te plaatsen waar ik van hou. Hier op mijn website plaats ik de achterliggende verhalen.

Eind jaren tachtig, begin jaren negentig kwam ik op zaterdagavond vrijwel wekelijks in de Zoetermeerse discotheek Amphion. Het was een vast stramien: we (Amphion DJ Eric Blansjaar, celebrity Rick Romijn en ikzelf) verzamelden rond 17:30 in de radiostudio op de Leyweg waar Rick vanaf 18:00 uur het eerste gedeelte van Tussen Happen En Stappen presenteerde. We bestelden dan iedere week pizza die we tijdens de uitzending opaten. En als de uitzending klaar was, vertrokken we naar Amphion. Een leuke tijd die ooit nog eens heeft geleid tot een optreden van Rick en mijzelf als DJ Ricky en Skinny Hayes in een kolkend Amphion met de allereerste Nederlandstalige rapplaat ’t Is Nogal Wat.

Zo’n avond in Amphion duurde tot ver na sluitingstijd. Er werd dan eerst opgeruimd en schoongemaakt en daarna nog even met de hele crew nababbelen aan de bar met een lekker hapje. Het was dus meestal al licht als ik weer naar huis reed. In die tijd had ik een blauwe Suzuki Swift

In de Swift zat zo’n grote, zware radio in een slee tegen het stelen. En ik had aan de radio een apparaat gekoppeld waar 12 cd’s in konden. Toch was het iedere keer dezelfde cd die ik aanzette op weg van Amphion naar huis: Take It To Heart van Michael McDonald. Een geweldig album van een geweldige zanger. Er staan geen bekende nummers / hits op het album al staat me bij dat het titelnummer wel eens voorbij kwam in Amphion. Misschien dat Eric Blansjaar dat nog wel weet…

Zoals eerder gemeld, is mij verzocht op Facebook om 10 albums te plaatsen waar ik van hou. Hier op mijn website plaats ik de achterliggende verhalen.

Mijn vader vond muziek erg belangrijk. Dat wil zeggen: hij luisterde in zijn vrije tijd vaak naar muziek. In eerste instantie werden de LP’s gedraaid op een B&O set met TV, radio en platenspeler. Maar vooral de Grundig Studio 2000 hifi die daarna bij ons thuis stond staat me nog goed bij.

De favoriet van mijn vader was Erroll Garner, een jazzpianist. Ik vond dat geplingel in mijn jeugd niet om aan te horen. Maar nadat mijn vader in 1988 op 49 jarige leeftijd was overleden, begon ik mij af te vragen wat hij toch hoorde in die herrie. Vanaf dat moment ben ik mij gaan verdiepen in de jazz muziek. Wil je van jazz kunnen genieten, dan moet je er wel eerst naar “leren” luisteren. Het was even doorbijten en ik heb mij veel schampere blikken van naasten moeten laten welgevallen maar ik mag mij tegenwoordig een jazz liefhebber noemen. En uiteraard heb ook geluisterd naar Erroll Garner, de in 1977 overleden pianist die geen noot kon lezen maar algemeen wordt beschouwd als een van de meest getalenteerde jazzpianisten. Ik heb inmiddels een aardige collectie cd’s van de in Pittsburgh, Pennsylvania geboren virtuoos waar ik regelmatig met plezier naar mag luisteren.

Eén van mijn favoriete Garner platen, naar wie onze zoon (zijn tweede naam is Erroll) trouwens vernoemd is, is Concert By The Sea uit 1955. En als ik daar naar luister, zie ik de hoes van de LP naast het Grundig meubel op de grond tegen het grenen wandmeubel staan in de huiskamer op de Hengelolaan. En mijn vader zat dan op de bank te genieten met zijn koptelefoon op. Hij wilde mij, mijn toen kleine zusje en mijn moeder, die destijds ook niet van jazz hield, niet lastig vallen met zijn hobby. Mijn vader moest eens weten dat ik nu Garner vrijwel altijd beluister met mijn oordopjes in om ook de rest van mijn gezin niet lastig te vallen met deze “herrie”.