Eerder deze week gaf ik in mijn bericht over het concert van Morgan Wallen aan dat ik vond dat Lauren Watkins niet goed bij stem was. Om aan te tonen dat ze wel degelijk kan zingen, wat clips. Ik weet wel dat het tegenwoordig in een studio mogelijk is om een kat waarvan iemand op de staart staat nog mooi te laten zingen, maar ik denk dat als mevrouw Watkins echt niet zou kunnen zingen, ze ook niet in het voorprogramma van Morgan Wallen zou optreden.
En als extraatje deze live uitvoering van Amarillo Sky. Een song, oorspronkelijk van Jason Aldean, die Lauren ook vertolkte tijdens haar set in het voorprogramma van Morgan Wallen.
Gisteravond naar Morgan Wallen geweest. Hij trad, in het kader van zijn One Night At A Time tour, op in het Ziggo Dome in A’dam. Het voorprogramma werd verzorgd door Lauren Watkins
Ik vond haar niet goed bij stem. Dat is een nette manier om te zeggen dat ze soms vals zong. Ik vermoed dat er iets met de monitoring was of dat ze wellicht last had van keel- of neusklachten want dat ze kan zingen staat buiten kijf.
Daarna was het de beurt aan Larry Fleet Dat optreden stond als een huis. Een erg goede zanger die, ondanks dat hij niet de hoofdact was, het prima voor elkaar kreeg een band met het publiek op te bouwen. Larry kwam tijdens het concert van Morgan Wallen nog een keer terug om samen het wonderschone Where I Find God te vertolken
En daarna was het de beurt aan Morgan Wallen
Het is zeer knap dat hij als relatieve country-nieuwkomer in staat is het Ziggo Dome (bijna?) uit te verkopen. Iets wat eerder alleen Luke Combs lukte als ik het goed heb.
Het optreden kende vele hoogtepunten. Onder andere I Wrote The Book, één van mijn favoriete tracks van Morgan Wallen.
Ik ben van de vroeger-was-alles-beter club voor wat muziek betreft. De muziek die de hedendaagse hitparade haalt vindt ik veelal het beluisteren niet waard. Verleden week tijdens de Dutch Grand Prix op Zandvoort kwam er een paar keer een DJ optreden om het publiek te vermaken. Vroeger was het ook leuk om naar een DJ te kijken. Je kon er nog wat van leren omdat de DJ live stond te mixen. Tegenwoordig noemt iedereen zich DJ en ik zie ze niet veel meer doen dan met de handjes in de lucht staan en af en toe aan wat knoppen draaien om de hoge of lage tonen uit de muziek te filteren. Echt mixen zie ik ze nooit doen. Ze nemen vantevoren thuis een cassettebandje op met de mix en spelen dat bandje dan ‘s avonds voor een groot publiek en voor veel te veel geld af terwijl ze met hun handen in de lucht staan. Ik chargeer ietwat maar je begrijpt wat ik bedoel.
Ik hoorde op Zandvoort tijdens de optredens van de DJ’s veel oude bekende muziek langskomen. Tenminste, de tekst was bekend en dan in een nieuw jasje gestoken. En de hedendaagse jeugd maar denken dat het nieuwe muziek is. Je begrijpt dat ik van de DJ’s op het circuit niet echt onder de indruk was.
Maar zo af en toe, heel af en toe hoor je wel eens wat goeds tussen het vele puin. Gelukkig maar. De remix van de klassieker Ain’t Nobody van Rufus & Chaka Khan is daar alleen heel duidelijk geen voorbeeld van.
Ik ken Grant Nalder niet . Ik lees op SoundCloud het volgende:
Grant Nalder is no stranger to the London clubbing scene and has been spinning tracks in all of the capitals best clubs for over a decade
Ik spinde vroeger ook veel tracks en was geen vreemde in het Haagse uitgaansleven. Dat zegt mij dus niks. Waar Grant wel goed in is, is het verkrachten van een legendarische discoklassieker. En om aan te tonen dat ik er best verstand van heb, hier het bewijs dat ook deze track, van het legendarische dubbelalbum Stompin’ At The Savoy
Pas één keer eerder kwam de band Talk Talk op mijn website ter sprake. En dat is eigenlijk te weinig want het is één van mijn, toegegeven: vele, maar toch, favoriete bands. Maar het feit dat de band niet meer bestaat sinds 1991 verklaart voor een deel wel dat het tot nu toe bij één bericht is gebleven. Ik volg de band wel op Facebook en daar kwam ik dan weer de band Lo Moon tegen. De zanger van deze band gaf in een Talk Talk Facebook groep aan dat hij met zijn band op tournee gaat.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt want waarom wordt de band Lo Moon aangekondigd in een Talk Talk FB groep? Maar de reden las ik hier:
Matt Lowell bezit dezelfde gedragen melancholische timbre in zijn stem als Mark Hollis waardoor de band vanaf hun debuut aan Talk Talk gelinkt wordt.
En dus ben ik eens gaan luisteren naar Lo Moon. En inderdaad: in sommige songs lijkt de zang behoorlijk veel op Mark Hollis, de zanger van Talk Talk. Luister bijvoorbeeld eens naar This Is It:
Ter vergelijking I Believe In You van Talk Talk
Maar Lo Moon is geen Talk Talk imitatie of tribute band. Lo Moon maakt mooie muziek vind ik. En ik heb dan ook kaartjes gekocht voor 11 november als de band optreedt in Bitterzoet in A’dam. Vermeldenswaardig is wellicht nog dat gitarist Samuel Stewart de zoon van Dave Stewart (Eurythmics) en Siobhan Fahey (Bananarama) is.
Eerder deze week gaf ik in mijn bericht over het concert van Morgan Wallen aan dat ik vond dat Lauren Watkins niet goed bij stem was. Om aan te tonen dat ze wel degelijk kan zingen, wat clips. Ik weet wel dat het tegenwoordig in een studio mogelijk is om een kat waarvan iemand op de staart staat nog mooi te laten zingen, maar ik denk dat als mevrouw Watkins echt niet zou kunnen zingen, ze ook niet in het voorprogramma van Morgan Wallen zou optreden.
Dat optreden stond als een huis. Een erg goede zanger die, ondanks dat hij niet de hoofdact was, het prima voor elkaar kreeg een band met het publiek op te bouwen. Larry kwam tijdens het concert van Morgan Wallen nog een keer terug om samen het wonderschone Where I Find God te vertolken