Toen ik opgroeide, jaren 70-80, waren er drie grote cabaretiers in Nederland: Wim Sonneveld, Wim Kan en Toon Hermans. Wim Sonneveld heb ik een keer gezien op een personeels-Sinterklaas-feest bij de Nillmij (of misschien toen al Ennia) waar mijn vader werkte. Sonneveld vertolkte toen het nummer Zij Kon Het Lonken Niet Laten. Maar misschien was het wel een Wim Sonneveld imitator, dat zou ook kunnen maar volgens mij niet en ik moet zeggen dat als ik onderstaande clip bekijk, het erg veel lijkt op wat ik destijds heb gezien:

Wim Kan ken ik uiteraard van de oudejaarsconferences die van 1973 tot 1982 op tv werden uitgezonden. In het begin begreep ik er niks van. Maar toen ik wat ouder werd en de politiek ietwat begon te volgen, heb ik altijd met veel plezier gekeken.

Toon Hermans zag ik voor het eerst op tv in 1980. Het was de periode dat ik nog wel eens wat opnam op cassette van de televisie en zo heb ik toen ook de One Man Show opgenomen waarin onvergetelijke conferences voorkwamen als De ornitholoog, Wat ruist er door het struikgewas, De voorzitter van Ons Genoegen en het prachtige liedje Café Biljart.

Maar naast deze grote drie kende ik nog een cabaretier sinds 1973: Paul van Vliet. Mijn vader had de dubbel LP Noord West in zijn verzameling, een registratie van de One Man Show waarmee van Vliet van 1971 tot 1973 door het land trok. Ik heb de LP vele malen tot mijn genoegen beluisterd. En tot mijn verbazing blijkt het album ook beschikbaar te zijn op Spotify en Apple Music. Verbazing omdat ik beide streamingdiensten als iets moderns beschouwde en niet ook als museum waar een hoop moois uit de rijke muziek en cabaret historie te vinden is. Een aangename verrassing en ik ga binnenkort Noord West weer eens beluisteren en genieten van humor om te lachen in conferences als Weet Ik, Leesplankje, Het Reservaat en de eerste kennismaking met Majoor Kees.

De eerste keer dat ik de naam Pat Metheny hoorde was in 1984 toen David Bowie samen met de Pat Metheny Group een hit had met This Is Not America van de soundtrack van de film The Falcon And The Snowman. De tweede keer dat ik de naam hoorde was in de studio van Radio Stad Den Haag aan de Leyweg toen ik via twee DJ’s van Hofstad radio kennis maakte met fusion muziek. Het eerste album dat ik van Pat Metheny leende van de cd uitleenwinkel aan de Vondelstraat was Secret Story. Dit album uit 1992 maakte diepe indruk en tot op de dag van vandaag vind ik het een adembenemende cd. Ooit heb ik ook een dvd gedownload met een live versie van het album. Van een live uitvoering op cd van Secret World had ik nog nooit gehoord en wat schetste mijn verbazing toen ik vandaag eens door Apple Music, waarop ik een drie maand durend proefabonnement heb genomen, aan het bladeren was en ik zowaar een live concert van Pat Metheny getiteld Secret Story (Live – Estadio San Carlos De Apoquindo, Santiago, Chile 16 Sep ’93) tegen kwam. Toch bewijzen streaming diensten zoals Apple Music maar ook Spotify ook op deze manier hun toegevoegde waarde. De cd met dit concert bestaat namelijk simpelweg niet. Het live album is alleen op Apple Music en Spotify te vinden.

Lees verder

Ik geef toe: soms loop ik hopeloos achter de feiten aan. Neem nu de tv serie The Sopranos. De serie stamt uit 1999 en ik, die toch als een groot liefhebber van het mafia genre door het leven stap, heb de serie nog nooit gezien. En daar moest verandering in komen. Ik heb dus enige weken geleden de dvd box (28 DVD’s) gekocht.

En we kijken nu ieder vrij momentje één of meerdere afleveringen want het is een meer dan goede serie.

Bij de research over de serie kwam ik er achter dat Steve Van Zandt een rol speelt. En Steve ken ik als lid van de E Street Band, de begeleidingsband van Bruce Springsteen. Maar toen ik begon met kijken was ik dat eigenlijk weer vergeten. Totdat ik het weer ergens las en ik dacht:”Hé, ik heb die rocker nog niet gezien in de serie”. Tot ik een foto van Steve zag zoals hij er in de serie uitzag. En ik herkende hem dus niet. Pas na goed kijken zag ik dat hij het echt was:

Verder nog nieuws? De nieuwe vloer ligt eindelijk. Dat heeft niks met het leggen te maken want dat ging snel en smooth, maar meer met het selectie proces van de vloer dat toch al met al een jaartje in beslag heeft genomen. Maar we zijn nu meer dan tevreden. En de nieuwe auto voor mij komt eind november (ik reken dus op december) en de nieuwe auto van mijn vrouw (begin er al aardig aan te wennen na 25 jaar “vriendin”) komt in januari.

Het was op 17 oktober 1979. Ik was veertien jaar en ik wilde naar het programma Op Hun Pik Getrapt kijken. Op Hun Pik Getrapt (OHPG) werd gepresenteerd door Kees van Kooten en Wim de Bie. Ik had destijds een draagbaar cassettedeck waarmee ik het geluid van de televisie kon opnemen. En ik had me voorgenomen, vraag me niet waarom, om het programma op te nemen. Voor de duidelijkheid nog even: ik nam het geluid op en niet het beeld. Videorecorders bestonden toen nog niet.

Helaas mocht ik van mijn ouders niet naar het programma kijken. De reden was dat het te laat was voor mij.  OHPG werd uitgezonden van 20:30 tot 21:20 uur als ik me niet vergis. En als ik het goed heb, moest ik om 21:00 naar bed. Want de volgende dag weer naar school.

Ik weet nog dat ik daar flink van baalde. Toen drie weken later de volgende aflevering werd uitgezonden van OHPG, mocht ik wel kijken. Mijn naar bed moeten tijdstip was waarschijnlijk iets verruimd. En dus heb ik vanaf toen iedere drie weken OHPG opgenomen. In een schrift noteerde ik de onderwerpen die in het programma aan bod kwamen en op welk cassettebandje de uitzendingen stonden. Hier en daar geïllustreerd met uit de VARA gids geknipte plaatjes. Dat zag er dan zo uit:

NB De cijfers aan het einde van de regels zijn de tellerstanden van mijn cassettedeck waar het desbetreffende deel uit de uitzending begon.

 

Enkele typetjes die in OHPG langskwamen waren Cor van der Laak, Walter De Rochebrune en het befaamde Haagsche duo F. Jacobse en Tedje van Es maakten ook hun debuut dat seizoen.

Die cassettebandjes heb ik heel lang bewaard en heel vaak afgespeeld. En een aantal jaren geleden heb ik de opnamen gedigitaliseerd en staan ze op mijn Mac klaar om te kunnen beluisteren op mijn iPod. Koot & Bie ben ik al die tijd blijven volgen. Vaak keek ik als ze op TV waren met al hun verschillend getitelde programma’s en ik heb ook wat cd’s van het legendarische duo in mijn bezit gehad.

Enige weken geleden werd de Koot & Bie Encyclopedie aangekondigd en die wilde ik hebben. Het 500 pagina tellende naslagwerk ligt naast mijn bed en iedere avond lees ik een stukje. Als ik het goed heb staan ook alle tv uitzendingen van het duo vermeld. Uiteraard ga ik mijn schriftje met de encyclopedie vergelijken voor wat betreft de tv seizoenen 1979-1980 en 1980-1981. Toch eens kijken of de auteur geen foutjes heeft gemaakt.

Sommige klassiekers moet je gezien hebben. Of moet je alle klassiekers gezien hebben? Ik heb in ieder geval vandaag Easy Rider gekeken. En ik vermoed dat het bij die ene keer blijft. Het deed me niks. Maar goed, dat kan een keer gebeuren.

Vorige week heb ik Once Upon A Time In The West gekeken. Die heb ik ooit toen ik een tiener was in de bioscoop gekeken. En uiteraard hadden we vroeger thuis de LP met de soundtrack. Sinds een paar jaar heb ik ook de DVD want deze film wil ik zeker nog wel eens bekijken. Alleen ik was al meerdere male begonnen aan de film maar deze nooit helemaal afgekeken. Tot vorige week dan. En nu weet ik ook precies waar de film over gaat en hoe het zit.

Trouwens, tijdens onze geplande rondreis in de omgeving van Las Vegas, willen we ook de lokatie bezoeken waar de legendarische scene bij de boog is gefilmd:

Tijdens het surfen naar info over Once Upon A Time In The West, kwam ik nog een prachtig boek tegen:

dat vanaf heden op mijn verlanglijstje staat.

Ik heb al een MacMini, een iPhone, een iPod Touch, een iPad en daar is sinds afgelopen donderdag een Apple Watch bijgekomen:

Uiteraard de Nike uitvoering om mijn sportieve levensstijl nog eens extra te benadrukken. Nodig? Nee, zeker niet maar wel erg leuk en handig. Alleen het feit dat je de wijzerplaat kan wijzigen vind ik al een erg leuke feature. Maar er kan natuurlijk ook van alles mee: Sonos bedienen, Whatsappen, mailen, routeplannen, facebooken, twitteren, agenda beheren en je kan er bijvoorbeeld ook mee betalen en toegangskaartjes op bewaren. Bijvoorbeeld de toegangskaartjes voor het Herinneringscentrum Kamp Westerbork waar we in de vakantie naar toe gaan.

Zoals bekend bij degene die echt in mij geïnteresseerd zijn, schiet ik, met name tijdens vakanties, de meest fantastische filmbeelden. Na afloop van de vakantie bewerk ik die met FCPX (Final Cut Pro) tot avondvullende, academy award waardige epossen. Muziek er onder, mooie overgangen, verhelderende bijschriften, cinematische hoogstandjes. You name it en ik verwerk het in de film.

Naast een volwaardige 4K videocamera gebruik ik sinds enige jaren ook een action cam. De cam, een Salora ACE500, kwam in beeld (let op de woordspeling) als ik autoritjes filmde of opnames maakte in, onder en bij het water. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de legendarische scene van de vloedgolf in de Surf Pool in Typhoon Lagoon.

Omdat ik denk dat we tijdens onze komende vakantie naar Las Vegas en omstreken, meer gebruik gaan maken van een action cam, werd het tijd om een betere aan te schaffen. Dat is de GoPro Hero 7 Black geworden.

En om de beelden nog stabieler en mooier te kunnen maken heb ik ook meteen een gimbal aangeschaft. Ik wist eerst niet wat dat was. Ik dacht aan dit:

Die levensgevaarlijke, loodzware ballen die men vroeger meende te moeten gebruiken tijdens de gymles op school.

Maar dat was het gelukkig niet. Het gaat dus om een gimbal:

GoPro er in vastmaken en je maakt de meest fantastische beelden.

En tot slot, zo handig, een WD My Passport Wireless Pro:

En die zal ik even uitleggen. Als we met vakantie zijn in Florida, hebben we in het townhome dan wel villa altijd een prima internetverbinding. Als we dan thuis kwamen uploadde ik / loade ik up / up ik loade (doorhalen wat niet juist is) de gemaakte foto’s en filmbeelden naar mijn NAS thuis om zo een back up te hebben en in geval van kwijt of onklaar raken van een of meer geheugenkaartjes.

Tijdens de komende vakantie naar Las Vegas verblijven we in hotels en denk ik dat het daar, met een wat minder snelle en stabiele internetverbinding, lastig wordt om de vele GB’s aan foto en filmmateriaal te uploaden.

En dan komt de WD MyPassport in beeld. Het werkt simpel: je steekt het geheugenkaartje uit de video- , foto-camera of action cam in de WD My Passport en de bestanden worden van het geheugenkaartje gekopieerd naar de WD My Passport. Een draagbare, bij-de-hand back up harddisk. Een prima alternatief voor een NAS als er geen goede internet verbinding is.