Bruce Springsteen is hier maar twee keer (hier en hier) zijdelings ter sprake gekomen. En dat kan natuurlijk niet. Mijn eerste album dat ik kocht van The Boss, zoals Bruce ook wel wordt genoemd, was The River.
Het was 1982 en de tijd dat ik mij breed wilde orienteren op muziekgebied. Dat hield in de praktijk in dat ik van zangers / zangeressen / bands één album kocht. Andere albums die ik in die tijd aanschafte waren o.a. The Wall van Pink Floyd, Paris van Supertramp, The Concert In Central Park van Simon & Garfunkel, Diana van Diana Ross, Secret Combination van Randy Crawford, Share Your Love van Kenny Rogers, Songs In The Key Of Life van Stevie Wonder en Greatest Hits van Roxy Music. Van dat laatste album vond ik eigenlijk alleen Virginia Plain goed en dus heb ik het album snel weer verkocht via Elpee, een platenwinkel aan De Grote Markt 1 en 6 in Den Haag waar je ook LP’s kon verkopen.
Terug naar Bruce: mijn favoriete track van The River was het titelnummer maar na enkele keren beluisteren vond ik het hele album erg goed. Als ik het goed heb werd er rond die tijd ook een concert van Bruce uitgezonden op de radio en ook daar kwam de song The River voorbij.
De volgende albums van Springsteen, Nebraska en met name Born In The USA, zorgden voor zijn echt grote doorbraak. Maar ja, ik kocht in die tijd maar één album per artiest dus deze twee LP’s heb ik nooit aangeschaft. In 1988 kwam mij ter ore dat Bruce concerten zou geven in de Rotterdamse Kuip. Ik besloot , samen met mijn toenmalige vriendinnetje, kaartjes te kopen voor het concert. Of het op dinsdag 28 of woensdag 29 juni 1988 was, weet ik niet meer. Wat ik nog wel weet is dat ik enorm onder de indruk was van Bruce Live. Om een indruk te krijgen hier een clip van het begin van het concert in Oslo op 27 juli 1988:
Enige dagen later, op zondag 3 juli 1988, werd het concert dat Bruce gaf in Stockholm, live op de radio uitgezonden. Het cassettebandje waarop ik het concert had opgenomen heb ik nog jaren grijsgedraaid zoals dat zo mooi heet. De kwaliteit werd er daardoor niet beter op en ik was dan ook dolblij toen ik het zelfde concert op een gegeven moment op een 2 cd bootleg set getiteld Summernight wist te bemachtigen.
Het concert in de Kuip was er een van de Tunnel Of Love Express Tour en dat had tot gevolg dat Bruce, naast mijn favoriet The River, ook diverse tracks van deze cd ten gehore bracht. Ik had in 1988 de één-per-artiest-album regel inmiddels achter me had gelaten, en besloot, ook omdat ik zo onder de indruk was van het concert van Springsteen, de cd Tunnel Of Love aan te schaffen.
En ik vond Tunnel Of Love zowaar nog beter dan het album The River. En nu, ruim zesendertig jaar later, is Tunnel Of Love nog steeds één van mijn favoriete albums. En dan bedoel ik niet favoriete albums van Springsteen maar favoriete albums in het algemeen. Het is dat ik in 2020 na album nummer zeven ben gestopt met mijn favoriete album Top 10, maar Tunnel Of Love was zeker ter sprake gekomen.
Het album Tunnel Of Love wijkt iets af van het reguliere reportoire dat Bruce uitbracht voor 1987. Dat werk is voornamelijk gevuld met energieke, pittige rock ’n roll songs. Tenminste, dat vermoed ik want de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik, behalve The River, geen ander album van Bruce van voor Tunnel Of Love heb. Dit album is behoorlijk ingetogen. Mijn favoriete tracks:
Brilliant Disguise
Two Faces (let eens op dat Hammond orgel op het einde)
All That Heaven Will Allow
Tougher Than the Rest
One Step Up
Tunnel of Love
Maar eigenlijk staat er geen enkel mindere song op de cd.
Na Tunnel Of Love ben ik zeg maar blijven hangen bij Bruce en heb toen in eerste instantie de cd’s Human Touch en Lucky Town gekocht. Deze cd’s kwamen tegelijkertijd uit in 1992. Het daarop volgende album The Ghost Of Tom Joad (1995) vond ook een plek in mijn collectie. In 1995 kwam ook het Greatest Hits album uit wat ik ook heb aangeschaft voor de vier nieuwe songs die er op kwamen waaronder het prachtige Secret Garden. Ook The Rising (“Springsteen’s reflections in the aftermath of the September 11 attacks the year before”) uit 2002 heb ik aangeschaft en dat vond ik ook een erg goede cd. Daaarna begon mijn aandacht voor The Boss wat af te zwakken en heb ik het album Devils & Dust uit 2005 overgeslagen. Maar de albums We Shall Overcome: The Seeger Sessions (2006), Magic (2007) en Working On A Dream (2009) heb ik dan weer wel aangeschaft. Maar daar is het wat Bruce betreft bij gebleven. Na Tunnel Of Love varieerden de albums tussen erg goed (The Rising) of wat minder (Magic) maar de kwaliteit van Tunnel Of Love werd wat mij betreft nooit meer overtroffen.