Mocht het volgende verhaal je bekend voorkomen, dan kan dat kloppen. Laten we het er maar op houden dat ik op mijn leeftijd wel eens vergeet wat ik al gepubliceerd heb hier en wat niet.
Soms heb je met muziek dat als je deze hoort, je mee wordt teruggenomen naar de tijd dat je de muziek in kwestie vaak hoorde. Heel soms is het zelfs zo dat muziek je het gevoel dat je destijds had, terug laat voelen. Dat heb ik heel erg met de cd Take It To Heart van Michael McDonald.
Het was eind jaren 80, begin jaren 90. Ik ging in die tijd veel om met Rick Romijn die ik trouwens gewoon Richard mocht noemen. Ik had hem leren kennen als Ricky Romano toen ik bij Radio Stad Den Haag non stop programma’s ging maken. Sterker: Richard had me destijds gevraagd om programma’s te komen maken bij Stad. Over het algemeen konden Richard en ik het goed met elkaar vinden. Ik kan me maar één keer herinneren dat Richard niet zo blij met me was. Het was in 1988, 1989 en ik was bij hem en zijn toenmalige vriendin thuis in Leidschendam en we stonden op het punt om af te reizen naar Eindhoven. Jurgen Rijkers, op dat moment als Jurgen van der Meer ook een DJ van Radio Stad Den Haag die later furore heeft gemaakt als DJ Jurgen, mocht proefdraaien bij de Veronica Drive Inn show. En dat was heel wat in die tijd. Dus daar wilde Richard en ik bij zijn. Om de Veronica Drive Inn show te zien maar ook om Jurgen te supporten. Voordat we in de auto van Richard stapten moest ik nog even naar het toilet. En ik was daar al vaker naar het toilet geweest en ik wist dat je de deur niet op slot mocht draaien want het slot was gammel. Hoe het kwam weet ik niet. Misschien door de opwinding dat we de Veronica Drive Inn show en dus minimaal één bekende Veronica radio DJ gingen zien. Maar ik draaide de deur van het toilet op slot. En toen ik het toilet weer wilde verlaten, ging de deur niet meer van het slot af. Wat nu? Na enige discussie (Richard zei volgens mij:”Dan blijf je maar hier”) besloten we dat ik de deur een flinke oplawaai zou geven. En dat hielp. De deur brak rond het slot en zo kon ik naar buiten. Later konden we er flink om lachen (Richard en ik lachten niet vaak, eigenlijk alleen maar om elkaar. Dat had te maken met ons uitzonderlijke gevoel voor humor) maar op dat moment was Richard wel even pissig. En terecht.
Goed, terug naar eind jaren 80 begin jaren 90. Radio Stad Den Haag was inmiddels geen piratenzender meer, dat was te gevaarlijk en te kostbaar geworden. Maar we hadden wel een plekje bemachtigd op het tweede kanaal van Lokatel, de destijds lokale Haagsche zender op de kabel. Ik verzorgde nog steeds non stop programma’s die ik op maandagavond opnam in de studio aan de Leyweg. In diezelfde studio presenteerde Richard op zaterdagavond het eerste deel van Tussen Happen En Stappen. Richard deed de eerste twee uur van 18:00 tot 20:00 uur en Jurgen van der Meer verzorgde de tweede twee uur tot 22:00 uur. Het begin van de wekelijkse stapavond werd op die manier ingeluid.
Ik was iedere zaterdagavond aanwezig in de studio om Richard gezelschap te houden. Wie er ook regelmatig bij was, was Eric Blansjaar. We kenden Eric uit de Zoetermeerse discotheek Amphion
waar hij op zaterdagavond DJ was. Als Richard klaar was met de presentatie was het vast stramien dat we daarna naar Amphion gingen. Daar beleven we dan meestal totdat de discotheek dicht ging. Er werd dan daarna schoon gemaakt door het personeel en als afsluiting van de avond aten we een broodje, samen met het personeel aan de bar. Dat werd dus iedere zaterdag laat. Zo rond 05:00-05:30 verlieten we de discotheek.
Een sfeerbeeld uit Amphion: 
Die twee gasten op het podium zijn Richard en ik maar dat doet nu even niet ter zake. Daar kom ik binnenkort nog wel op terug.
Amphion was een erg gezellige discotheek. En omdat we er iedere week kwamen, maakten we ook al snel kennis met andere vaste bezoekers. Zo waren Susette en Bionda er vrijwel iedere zaterdag. Susette was (is) een mooie verschijning en zag er altijd pico bello gekleed en opgemaakt uit. Al snel maakte ik kennis met Susette en ik mag zeggen dat daar een leuke vriendschap uit is ontstaan. Er was alleen een klein probleem: Susette had een ongelooflijke hekel aan Richard. En dat gevoel was geheel wederzijds. Dat Susette een hekel had aan Richard was niet heel vreemd. In die tijd (en misschien nog wel) hadden een hoop mensen een hekel aan Richard. Dat kwam omdat hij echt enorm arrogant kon doen. Hij was het niet, maar hij kon het wel heel goed doen. En daarmee joeg hij een hoop mensen tegen zich in het harnas. Waarom Richard een hekel had aan Susette was me niet helemaal duidelijk. Hij zei wel dat hij haar een “kapsones wijf” vond maar ik kende Susette helemaal niet als arrogant. Maar Richard kende haar niet echt goed en ging puur af op wat hij zag en dacht. Maar goed, dat probleempje had tot gevolg dat ik mijn aandacht op zaterdagavond een beetje verdeelde tussen Susette en Richard. En als ik met Susette stond te praten ging het altijd even over arrogante Richard en als ik na een gesprek met haar weer bij Richard stond vroeg hij “wat dat arrogante wijf nu weer moest”. Bionda was de erg goede vriendin van Susette. Bionda is, hoorde ik jaren later van Susette, vrij jong overleden. Bionda was een enorm aardige meid. Ik vond haar ook erg mooi. Alleen had ik dat op dat moment niet door en realiseerde ik me dat pas veel later. Ik heb Bionda ooit op haar verzoek nog eens thuis gebracht met mijn auto en pas een tijd later realiseerde ik me dat dat het uitgelezen moment was om haar eens mee uit te vragen. Maar nogmaals, op dat moment in de auto, had ik nog niet zo door hoe leuk en aantrekkelijk ze was. Stom.
Een andere jonge vrouw die regelmatig in Amphion was, was Hannelore. Een prachtige verschijning. Van fotomodel proporties. Half lang, blond haar met een prachtige glimlach en een welgevormd lichaam. Ook haar sprak ik regelmatig. Hannelore had ook een vriendin, maar daar herinner ik met niet veel meer van. Op een gegeven moment kwam Hannelore er achter dat ik vrijwel wekelijks snooker speelde. Ze vond dat blijkbaar interessant want ze vroeg er van alles over. Ik zag mijn kans schoon dus ik stelde voor om een keer samen te gaan snookeren. En tot mijn verbazing accepteerde ze mijn uitnodiging.
Het was een genoegen om Hannelore te zien snookeren. Ook al door haar laag uitgesneden truitje dat ze droeg. Na het snookeren gingen we op Scheveningen nog wat drinken en daar kwam ik nog wat vrienden tegen die me vol bewondering complimenteerde dat ik Hannelore mee op sleeptouw had kunnen nemen. Ik had normaal gesproken ook wel “een move gemaakt” maar Hannelore had me ooit in Amphion eens toevertrouwd dat ze het “alleen met gekleurde mannen deed”. Ik achtte me met mijn Germaanse uiterlijk dus bij voorbaat al kansloos. Al vroeg ik me een tijd later af of ze misschien lichtelijk aangeschoten was toen ze me dat toevertrouwde en het misschien niet helemaal waar was wat ze zei of dat ik haar niet goed had verstaan en ze misschien had gezegd dat ze het tot dan toe alleen met donkere mannen had gedaan en daarmee wilde aangeven dat het wel tijd werd dat ze het een keer met een blanke man…..
Maar ja, achteraf. Ik heb “achteraf” een hoop kansen laten liggen in het leven.
Maar goed, hoe was ik hier terecht gekomen? Oh ja, Michael McDonald en het gevoel dat zijn cd me nog steeds geeft. Als ik vroeg in de ochtend terug naar huis reed uit Amphion, of zoals die ene keer dat ik Bionda thuis bracht, had ik in mijn blauwe Suzuki Swift GS
altijd de cd Take It To Heart van Michael McDonald aan in de auto. En ik reed dan naar huis met een erg prettig gevoel. Simpelweg omdat de avonden in Amphion, mede door Richard, Eric, Susette, Bionda, Hannelore en nog wat anderen waar ik de namen niet meer van weet, altijd legendarisch gezellig waren. En als ik nu de bewuste cd opzet, voel ik altijd nog even in de verte dat gelukzalige gevoel dat me herinnert aan een enorm leuke tijd aan het begin van de jaren negentig.
