Maand: augustus 2023

Uiteraard kende ik Kenny Rogers, Emmylou Harris, John Denver, Dolly Parton, Johnny Cash, Glen Campbell en zo nog wel een paar. Maar dat is, met alle respect, de wat gedateerde country muziek. Tegenwoordig is de zogenaamde new country, een stroming die min of meer begonnen is met (en door?) Garth Brooks, enorm populair in de USA.

Mijn eerste kennismaking met deze nieuwe stroming van de country muziek vond plaats in 2009. Het was in dat jaar in mei dat ik, in de gehuurde villa in Kissimmee, Florida, de radio aanzette. De radio stond op de frequentie 97.5 van de country zender WPCV (website is wellicht niet te openen vanuit Europa) uit Lakeland, Florida. En de radio is daar de hele vakantie op blijven staan. De eerste countrysong die mijn aandacht trok was Whatever It Is van de Zac Brown Band.

En sindsdien ben ik de new country altijd blijven volgen. In Europa is de muziek niet echt bekend. Enkele namen die hier nog wel eens op de radio te horen waren, zijn Lady Antebellum, die in Nederland een hitje hadden met Need You Now en ook Sam Hunt heeft hier gescoord met Take Your Time.

Dat volgen heeft op een gegeven moment geresulteerd in een redelijk goed (20.000 views per dag gemiddeld) bezochte website over New Country. En werd ik benaderd door een platenmaatschappij uit Nashville die vroeg of ik hun songs wilde promoten.

Zo af en toe maakt een country artiest de oversteek naar Europa en treedt zelfs op in Nederland. Dat is dan wel in de wat kleinere zaaltjes omdat de publieke belangstelling niet erg groot is.

In 2019 is er zelfs een editie van het C2C festival in Amsterdam geweest. Dit new country festival heeft al een paar jaar een jaarlijkse, meerdaagse editie in Engeland en, als ik me. niet vergis, Scandinavië en Duitsland. Helaas heeft Covid roet in het eten gegooid en is er sinds 2019 geen editie in Nederland meer geweest.

Ik heb destijds in AFAS Live o.a. Brett Young gezien die toen net zijn weergaloze, vind ik, album Ticket To L.A. had uitgebracht met daarop o.a. het wonderschone Runnin’ Away From Home. Maar ook Luke Combs maakte toen indruk. Onder meer met When It Rains, It Really Poors.

Eén van de, vele, leuke aspecten van de new country is, dat er steeds weer nieuwe sterren bijkomen. Zo luister ik momenteel regelmatig naar Morgan Wallen. Hij deed in 2014 mee aan The Voice en heeft sindsdien gestaag een weg naar de top bewandeld. I Thought You Should Know is één van zijn ijzersterke songs.

Ik luister nog steeds naar WPCV 97 Country via TuneIn en beleef nog steeds veel plezier een het luisteren naar new country muziek. En binnenkort staat er een reisje naar het mekka van de country muziek Nashville op het programma.

 

Vannacht bereikte mij het nieuws dat Robbie Robertson is overleden. Robertson was tot 1976 de gitarist van The Band waar ik hier en hier al eerder over repte.

Ik mocht Robbie niet zo. Waarschijnlijk volkomen onterecht maar na het lezen van het boek This Wheel’s on Fire van de drummer / zanger van The Band Levon Helm vond ik Robbie niet meer zo aardig. Volgens Levon had Robbie de overige bandleden min of meer opgelicht door veel van de songs die ze, volgens Helm, samen hadden geschreven voor zichzelf op te eisen en daardoor waren de overige leden van The Band een hoop royalties misgelopen. Maar een verhaal heeft altijd twee kanten en Robbie verklaarde in de film Once Were Brothers dat hij de meeste songs schreef en dat de bandleden dan gezamenlijk aan de arrangementen werkten.

Nu ben ik er altijd heel erg van dat ik een mening over iemand alleen baseer op mijn eigen ervaringen en waarnemingen, maar onbewust nam ik het in deze kwestie toch altijd op voor Levon. En de bewering dat Robbie Robertson er in samenspraak met Martin Scorsese voor had gezorgd dat Richard Manuel, pianist / zanger van The Band, maar heel weinig in beeld komt in de verfilming van The Last Waltz, het afscheidsconcert van The Band, kon ik tenslotte wel persoonlijk waarnemen door de film te bekijken.

En het feit dat The Band na hun afscheidsconcert The Last Waltz, zonder Robbie langer heeft bestaan dan er voor, toont naar mijn mening wel enigszins aan dat de overige vier bandleden het niet heel erg vonden dat Robbie geen deel meer uitmaakte van The Band. En dat doet mij dan weer neigen naar het gelijk van Levon Helm.

Maar over de doden niks dan goeds natuurlijk. En ondanks dat Robbie Robertson niet bekend stond als een hele grote zanger (de geruchten willen dat tijdens The Last Waltz zijn microfoon niet aan stond) vind ik de song Once Were Brothers wel wonderschoon.