The Last Waltz

Het zal ergens in 1977 zijn geweest. Ik bezocht vrijwel wekelijks, en misschien nog wel frequenter, de diverse platenzaken in de buurt. Of eigenlijk moet ik zeggen “winkels die platen verkochten”. Het waren namelijk lang niet allemaal echte platenzaken. In de Rade zat een echte platenzaak en in de Stede (Fred Jasper?) maar er waren ook winkels die niet als officiele platenzaken door het leven gingen omdat vinyl niet hun core business was zoals dat zo mooi heet. Denk dan aan Radio Modern en de Vendet. Daar werd veel meer verkocht dan alleen vinyl.

En wat deed ik daar dan? Eigenlijk twee dingen: kijken of er nieuwe LP’s waren verschenen en kijken of er LP’s of singletjes in de aanbieding waren. Zo veel geld had ik niet dus ik moest het voornamelijk hebben van de aanbiedingen. Nadeel van aanbiedingen was wel dat de hoezen vaak beschadigd waren. Ik kan me herinneren dat er uit LP hoezen regelmatig een klein stukje werd geknipt. Ik dacht altijd dat dat was om de aanschaffer te pesten: je kan de LP wel kopen maar omdat je niet het volle pond betaalt, beschadigen we de hoes. Die gedachte.

Tijdens één van mijn bezoeken aan, ik meen de Vendet, zag ik ineens een hoes van een nieuwe LP:

En ik was meteen “verliefd” op de hoes. Een geel, soort behangpapier was gebruikt om de hoes te fabriceren. Er zaten maar liefst drie LP’s in. En normaal als een album drie LP’s behelst, was de hoes meer dan alleen maar een voor en achterkant waar de LP’s ingeschoven konden worden. Dan had je op z’n minst een kleurige uitklaphoes met songteksten en mooie foto’s. Maar zo niet bij dit album. En wat me nu zo aantrok in dit album weet ik niet maar ik zou en moest dit album hebben. De muziek die er op stond zei me weinig. Ik kende alleen Neil Diamond (“Love At The Greek” had ik in mijn verzameling) en de naam Bob Dylan zei me ook wel wat. Maar alle andere artiesten die mee deden op het album, kende ik niet. Ook The Band had ik nooit van gehoord.

Maar wat nu? Ik wilde deze 3 LP hebben maar ik had het geld (ik meen Hfl. 33,95 als ik me goed herinner) bij lange na niet. En wat deden we destijds in het geval van geld-schaarste? Oud papier ophalen. En zo geschiedde. Een week of wat later had ik het geld bij elkaar gespaard en kocht ik The Last Waltz van The Band.

Nu, ruim veertig jaar later, luister ik nog regelmatig naar het concert. Ik heb inmiddels de film gezien, enkele boeken gelezen van bandleden van The Band, documentaires bekeken en inmiddels diverse versies van The Last Waltz in mijn verzameling. Het verhaal van The Band is prachtig en triest, drie van de vijf bandleden leven niet meer, tegelijk en de muziek blijft legendarisch mooi. Misschien vreemd om een LP te kopen omdat de hoes je intrigeert maar ik ben blij dat ik dat destijds gedaan heb en ik ben nog veel blijer dat ik de muziek die op het album staat meteen mooi vond want stel je voor dat ik de muziek niks had gevonden. Dan had ik de hoes met de drie LP’s misschien wel tussen het oude behang gegooid.