Toen ik opgroeide, jaren 70-80, waren er drie grote cabaretiers in Nederland: Wim Sonneveld, Wim Kan en Toon Hermans. Wim Sonneveld heb ik een keer gezien op een personeels-Sinterklaas-feest bij de Nillmij (of misschien toen al Ennia) waar mijn vader werkte. Sonneveld vertolkte toen het nummer Zij Kon Het Lonken Niet Laten. Maar misschien was het wel een Wim Sonneveld imitator, dat zou ook kunnen maar volgens mij niet en ik moet zeggen dat als ik onderstaande clip bekijk, het erg veel lijkt op wat ik destijds heb gezien:
Wim Kan ken ik uiteraard van de oudejaarsconferences die van 1973 tot 1982 op tv werden uitgezonden. In het begin begreep ik er niks van. Maar toen ik wat ouder werd en de politiek ietwat begon te volgen, heb ik altijd met veel plezier gekeken.
Toon Hermans zag ik voor het eerst op tv in 1980. Het was de periode dat ik nog wel eens wat opnam op cassette van de televisie en zo heb ik toen ook de One Man Show opgenomen waarin onvergetelijke conferences voorkwamen als De ornitholoog, Wat ruist er door het struikgewas, De voorzitter van Ons Genoegen en het prachtige liedje Café Biljart.
Maar naast deze grote drie kende ik nog een cabaretier sinds 1973: Paul van Vliet. Mijn vader had de dubbel LP Noord West in zijn verzameling,
een registratie van de One Man Show waarmee van Vliet van 1971 tot 1973 door het land trok. Ik heb de LP vele malen tot mijn genoegen beluisterd. En tot mijn verbazing blijkt het album ook beschikbaar te zijn op Spotify en Apple Music. Verbazing omdat ik beide streamingdiensten als iets moderns beschouwde en niet ook als museum waar een hoop moois uit de rijke muziek en cabaret historie te vinden is. Een aangename verrassing en ik ga binnenkort Noord West weer eens beluisteren en genieten van humor om te lachen in conferences als Weet Ik, Leesplankje, Het Reservaat en de eerste kennismaking met Majoor Kees.