Maand: mei 2020

Zoals eerder gemeld, is mij verzocht op Facebook om 10 albums te plaatsen waar ik van hou. Hier op mijn website plaats ik de achterliggende verhalen.

Het was begin 1977. Zoals eerder gemeld, zat ik in mijn periode dat ik van iedere band / zanger(es) één album kocht. De 3 LP set The Last Waltz van The Band had ik al een paar keer zien staan bij de verschillende lokaties waar ik mijn platen kocht: de Vendet in de Stede, Fred Jasper op de Leyweg en een platenwinkel waarvan ik de naam niet meer weet in De Rade. Ik had nog nooit van The Band gehoord. De enige artiest die meedeed aan het afscheidsconcert uit 1976, van deze groep met een voor een band zeer knap gevonden naam, die ik kende was Neil Diamond en ook de naam Bob Dylan kwam me wel bekend voor. Maar de hoes intrigeerde me enorm. Een zeer eenvoudige, grote hoes met drie vinyl schijven er in. Geen fancy klaphoes vol foto’s. Een gele, beetje vieze kleur had de hoes en er was slechts een gouden opdruk met de naam van het album en een vage foto van, had ik zo’n vermoeden, The Band. Wat het ‘m deed was het papier waar de hoes van was gemaakt: het leek wel behang. Het voelde sterk en geribbeld aan. Zo’n hoes had ik nog nooit in mijn handen gehad. Ik moest de LP hebben. Maar omdat het maar liefst drie LP’s waren, was de prijs navenant hoog. Ik meen bijna dertig gulden. Dus dat werd oud papier ophalen in de buurt tot ik het geld bij elkaar had. En toen naar de Vendet om The Last Waltz aan te schaffen. En van die aankoop heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt gekregen. Ik vond de muziek fantastisch. Eerlijk is eerlijk: dat duurde wel een paar keer draaien. Maar het album werd met iedere keer beluisteren beter. En ik leerde weer wat voor mij nieuwe artiesten kennen: Dr. John, Neil Young, Joni Mitchell en Van Morrison om er maar een paar te noemen. Later dat jaar heb ik in de bioscoop de film van het afscheidsconcert van The Band gezien en inmiddels heb ik vier cd sets met verschillende uitvoeringen van het concert, de DVD en een paar boeken over The Band, een icoon in de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Zij hielden er in 1976 mee op. Voor mij was het het begin van een prachtige ontdekkingsreis langs heerlijke muziek.

Zoals eerder gemeld, is mij verzocht op Facebook om 10 albums te plaatsen waar ik van hou. Hier op mijn website plaats ik de achterliggende verhalen.

Het was in dezelfde periode als Tussen Happen En Stappen dat ik in dezelfde radiostudio op maandagavond drie uur non stop muziek opnam voor de nachtelijke uitzendingen van het radiostation. Ik had de tijd tot 23:00 uur omdat dan de live uitzending begon van een van de andere radiostations (in dit geval Hofstad Radio) op het tweede kanaal van Lokatel. De twee DJ’s van Hofstad maakten een twee uur durend programma met fusion muziek. En daar had ik nog nooit van gehoord. Omdat ik altijd even bleef hangen tijdens hun show, leerde ik wat fusion was.

En omdat wat ik hoorde tijdens hun programma, mij niet verkeerd in de oren klonk vroeg ik aan de DJ’s om een lijstje met wat fusion bands en artiesten. En met dat lijstje met daarop o.a. Al Di Meola, Steps Ahead, David Benoit, Lee Ritenour, Pat Metheny, The Rippingtons en nog wat anderen, toog ik naar de cd uitleenwinkel aan, ik dacht, de Vondelstraat 246. En daar vond ik een hoop cd’s van de bands die op het lijstje stonden. Eén van de cd’s die ik daar heb geleend en, ik zal het maar eerlijk zeggen, heb opgenomen op mijn Sony minidiscrecorder

was het album Harlequin van Dave Grusin en Lee Ritenour. Een heerlijk album met daarop o.a. het legendarisch mooie Depois Dos Temporais, gezongen door de Braziliaan Ivan Lins.

Zoals eerder gemeld, is mij verzocht op Facebook om 10 albums te plaatsen waar ik van hou. Hier op mijn website plaats ik de achterliggende verhalen.

Het was in april of mei 1977. In die tijd kocht ik van zangers, zangeressen en bands steeds 1 LP om zo een gevarieerde verzameling op te bouwen. Zo kocht ik in die tijd bijvoorbeeld het dubbelalbum Elvis Forever. En dat veranderde mijn strategie: ik vond Elvis zo goed dat ik vanaf dat moment een hele tijd alleen nog maar LP’s van Elvis kocht. Ik groeide uit tot een echte Elvis fan: ik werd lid van de fanclub en ben zelfs naar Memphis geweest om Elvis gerelateerde locaties te bezoeken. Niet veel mensen weten dit. Misschien ook omdat ik nooit in een wit Elvis pak rondliep. Iets wat over het algemeeen wel wordt verwacht van Elvis fans. Iemand die wel op de hoogte is, is Robert Hüsken, die mij uitnodigde voor het Facebook favoriete album verhaal. De reden is dat Robert destijds een goede vriend en mede Elvis fan was (is?). Samen met Robert en een andere goede vriend Nico, kwamen we regelmatig bijeen in de Hertenrade bij Robert thuis

alwaar we al luisterend naar Elvis platen de songteksten op kladblaadjes schreven waarna we deze netjes uittypten op de schrijfmachine van, ik meen, de moeder van Robert.

Ik weet nog dat we veel moeite hadden met de tekst te achterhalen van het titelnummer van het Elvis album Promised Land. Het is een snel nummer met een zo mogelijk nog snellere tekst die moeilijk te ontcijferen was met, destijds alleen lagere school. Promised Land is tot op de dag van vandaag mijn favoriete Elvis album. En dat wil wat zeggen getuige de ruim 400 cd’s die ik heb van Elvis.