Voetbal

Een tijd geleden heb ik al een klein inzicht in mijn voetbalcarrière gegeven. Ik heb vrijwel mijn hele leven met meer of mindere belangstelling het voetbal gevolgd. Mijn eerste kennismaking met deze edele sport stamt als ik het goed heb uit 1972 toen mijn vader me meenam naar de wedstrijd ADO-Ajax in het Zuiderpark. En als mijn geheugen me niet in de steek laat qua jaartal, betekent dat dus dat ik getuige was van een legendarisch doelpunt van de al even legendarische Johan Cruyff:

De belangstelling voor voetbal is me dus meegegeven door mijn vader die het zelf tot het tweede elftal van Laakwartier heeft geschopt met af en toe een invalbeurt bij het 1e elftal. Via het werk kende mijn vader de penningmeester van een andere Haagsche voetbalvereniging Spoorwijk.Spoorwijk speelde destijds op twee velden op sportpark Escamp I dat schuin aan de overkant van het huis waar ik woonde lag.

Toen ik lid werd van Spoorwijk kwam ik in de welpen terecht. Dat is de leeftijdsklassen die nu de F wordt genoemd als ik het goed heb. Ik zal dus een jaar of 7 of 8 zijn geweest. Spoorwijk had destijds twee welpen elftallen.  Ik begon zoals iedereen in de welpen @ maar na enige tijd mocht ik in welpen 1 spelen. In alle bescheidenheid: ik was goed genoeg om in het eerste mee te kunnen. Vandaar de overstap.

In die tijd werd er nog gevoetbald in een 3-2-5 formatie. Drie verdedigers, twee middenvelders en vijf aanvallers. De aanval bestond uit een linksbuiten, linksbinnen, spits, rechtsbinnen en rechtsbuiten. Mijn positie was rechtsbuiten. Ik had een vloeiende passeerbeweging (altijd buitenom) en een goede voorzet.

Maar ik voetbalde wel in de welpen en dat betekende dat we met een 3-2-5 opstelling vol goede moed de wedstrijd ingingen maar al snel in iedere wedstrijd werd dat omgezet naar een systeem dat alom bekend stond als kluitjesvoetbal: met het hele elftal achter de bal aanrennen.

Mijn vader, die met mij mee ging naar iedere wedstrijd, nam me, na dat een paar weken aangezien te hebben, apart. Hij zei:”Jij bent rechtsbuiten en dat betekent niet dat je over het hele veld achter de bal aan moet lopen maar dat je, als jouw team de bal niet heeft, bij de middenlijn wacht tot jouw team balbezit krijgt, en als jij dan de bal krijgt toegespeeld, naar de achterlijn loopt en een voorzet geeft.

Omdat ik de voetbalkennis van mijn vader hoger inschatte dan van onze coach (toen nog, waarschijnlijk naar Duits voorbeeld, leider genoemd). En zo geschiedde. Als ons team de bal niet had, wachtte ik bij de middenlijn tot mijn team de bal had en bood me dan aan. Ik kreeg dan vrijwel altijd de bal omdat ik natuurlijk helemaal vrij stond omdat mijn directe tegenstander zich nog wel bezig hield met het kluitjesvoetbal. En dat resulteerde op een gegeven moment in mijn allereerste doelpunt.

Omdat mijn teamgenoten ook niet gek waren en doorkregen dat kluitjesvoetbal niet de weg was naar succes waren we op een gegeven moment zo ver dat iedereen zich netjes aan zijn positie hield. Na twee jaar in welpen maakten we de overstap naar de pupillen. En ik moet zeggen dat we redelijk succesvol waren. Er was zelfs een seizoen dat we ongeslagen waren. We werden toen, samen met ADO pupillen 1, kampioen. En ADO was destijds ook al de opleidingsclub voor ADO Den Haag en dat betekende dat de jeugdelftallen ook een behoorlijke kwaliteit hadden en wij, Spoorwijk pupillen 1, speelde toch maar mooi in de hoogste klasse van de Haagsche jeugd.

De kleedkamers bij Spoorwijk

In het tweede jaar van de pupillen begon mijn aandacht voor het voetbal iets te tanen. Ik vond schaatsen op de Uithof en ijshockey een stuk interessanter. En dat had tot gevolg dat ik op woensdagmiddag wel eens een training oversloeg bij Spoorwijk. En de regel was dat als je niet meer kwam trainen, je werd teruggezet van pupillen 1 naar pupillen 2. En zo geschiedde toen ik een tijd helemaal niet meer kwam trainen. In pupillen 2 was het niet heel leuk om te voetballen. Er speelde bijvoorbeeld een jongen in het elftal die niet wist wat buitenspel was. En dat resulteerde regelmatig dat een aanval, na een weergaloze actie van mij, werd afgefloten vanwege zijn buitenspel. En dat nam het laatste rijtje plezier bij mij weg en ik ging van voetbal af.

Wordt vervolgd.

H.V.V. Spoorwijk: links de kantine; rechts de kleedkamers
H.V.V. Spoorwijk: links het hoofdveld en rechts veld 2.

Foto’s zijn uit 2005 vlak nadat bekend was geworden dat H.V.V. Spoorwijk failliet was gegaan.

Riverdance

Volgens mij was het begin halverwege de jaren negentig dat Michael Flatley (links op de foto): met zijn Lord Of The Dance enorm populair was. Door hun optreden tijdens het Eurovisie songfestival van 1994, toen Michael nog was aangesloten bij het Riverdance ensemble, kreeg de Ierse dans een aandacht-boost.

Ik ben in de loop der jaren enkele keren naar Riverdance geweest en ook een keer naar Lord Of The Dance. Ik vind de Ierse muziek fenomenaal en wat er op het podium allemaal gebeurt en de band die zich bedient van diverse typisch Ierse instrumenten is zeer onderhoudend om te aanschouwen. De cd van Riverdance draai ik nog regelmatig en enige weken geleden nam ik me voor als Riverdance weer eens naar Nederland zou komen, ik er bij zou willen zijn. Maar eigenlijk dacht ik dat de belangstelling voor dit Ierse dansspektakel wel dusdanig zou zijn afgenomen dat een optreden in Nederland er niet meer in zou zitten. Dus ik was blij verrast dat ik begin deze week een mail ontving van Mojo (zij weten blijkbaar dat ik een groot fan ben) dat Riverdance weer naar Nederland komt. En dus ben ik er bij op maandag 4 november in het Rotterdamse AHOY als Riverdance met o.a. Amy-Mae Dolan optreedt.Wat een haar heeft die meid.

Duitse 2024 trailer:

Muziek

Ik ben qua muziek eigenlijk blijven hangen in de vorige eeuw. Het grootste gedeelte van mijn verzameling bestaat uit zangers, zangeressen en groepen die hun hoogtijdagen hadden voor de eeuwwisseling. Na die tijd sijpelde er nog een enkele goede groep door tot mijn gehoor zoals Coldplay en Kensington. Die laatste is verreweg mijn favoriete Nederlands band. Allen dat heb ik dan: toen ik ze net een beetje begon te ontdekken, besloot de band er mee te stoppen.  Wat resulteerde in twee bezoeken (zaterdag 27 augustus en de echt allerlaatste show van de band op zondag 4 september) aan de afscheidsoptredens van Kensington in het Ziggo Dome.

En via mijn zoon Max ben ik fan geworden van de band Volbeat die ik live zag in het Gelredome in Arnhem op 9 december 2022.

En dan luister ik nog wel steeds naar de new country muziek die heden ten dage verschijnt.

Maar zo heel, heel, heel af en toe hoor ik ook nog wel eens een meer dan aardig deuntje zoals dit Save Your Tears van The Weeknd samen met Arianna Grande. Dit vind ik echt ontroerend mooi.

 

Tandarts (2)

Ik heb nooit echt angst gehad voor die tandarts. En ook de kaakchirurg reken ik tot mijn vrienden. Alleen de mondhygiëniste vind ik niet altijd aardig. Een jaar of drie geleden adviseerde mijn tandarts om een afspraak te maken bij de kaakchirurg voor een wortelkanaalbehandeling. Ik heb zo’n behandeling vaker ondergaan en het enige vervelende vind ik eigenlijk dat je zo lang met je mond open ligt. Qua pijn vind ik een wortelkanaalbehandeling goed te doen. Eigenlijk doet het helemaal geen pijn. Alleen na afloop een beetje zeurderig gevoel. Maar that’s all.

De verwijsbrief van de tandarts lag te wachten totdat ik een afspraak ging maken. Door verschillende redenen duurde dat wat lang. Tot ik kiespijn kreeg en ik meteen op zoek ging naar een op korte termijn beschikbare kaakchirurg. En zo kwam ik in Naaldwijk terecht. De kaakchirurg keek in mijn mond en beaamde de noodzaak van de wortelkanaalbehandeling. Ik gaf hem voor de zekerheid de verwijsbrief van de tandarts. Na deze bekeken te hebben merkte hij op dat de verwijsbrief de rechterkant van mijn gebit betrof. De pijn zat echter links. En dus stelde de kaakchirurg voor om twee wortelkanaalbehandelingen te doen.

Ik vroeg of ik mee mocht beslissen of de tweede diezelfde dag zou plaatsvinden nadat ik de eerste had ondergaan. Door het lang open houden van mijn mond, krijg ik wel eens kramp in mijn kaken en ik dacht dat als dat weer zo zo zijn, ik zou voorstellen de tweede wortelkanaalbehandeling op een ander tijdstip te doen. Dat vond de kaakchirurg een goed voorstel. En dus ging hij aan de slag.

Of het nu kwam doordat de conditievan mijn kies annex wortelkanaal beroerd was of dat de kaakchirurg in kwestie bezig was zich om te laten scholen tot slager weet ik niet, maar de ingreep duurde niet alleen wat langer dan normaal maar voelde ook veel serieuzer aan dan ik normaal gewend ben. Toen de kaakchirurg klaar was bevestigde hij mijn vermoeden:”Die tweede wortelkanaalbehandeling doe ik wel een andere keer want deze ingreep was zwaarder dan ik dacht. Ik heb je flink te pakken gehad”. En dat heb ik geweten. Toen ik thuis kwam verging ik van de pijn.

Hierdoor ben ik toch ietwat angstig geworden voor een nader bezoek aan de kaakchirurg. Ik heb me in ieder geval voorgenomen niet meer naar de slager in Naaldwijk te gaan.

Maar goed. Die tweede wortelkanaalbehandeling moest nog wel gedaan worden. En zo kwam het dat ik vandaag van dit uitzicht genoot:

Het positieve van mijn bezoek aan deze kaakchirurg is dat er geen wortelkanaalbehandeling werd geadviseerd. Het negatieve is dat het advies luidde om twee kiezen te laten trekken.